Kathambari Novels

---

அத்தியாயம் – 7

---

ஒரு கடைத்தெருவின் ஓரத்தில் ரவியும் மதுவும் நேரெதிரே நின்றிருந்தனர். மாறி மாறி ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டனர். யாரும் பார்த்தால் என்ன நினைப்பார்கள் என்று சிரிப்பை அடக்கவும் முயற்சித்தனர்.

ஆனால் இருவராலும் முடியவில்லை!

ரவி சற்று சத்தமாக சிரிக்க, “ப்ச் ரவி என்ன இது?” என்று சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு சொன்ன மதுவும் சிரித்துவிட, “என்னய சொல்லிட்டு நீ சிரிக்க” என்றான்.

“எனக்குச் சந்தோஷமா இருக்கு, சிரிக்கிறேன்” என்றாள்.

“எனக்கும்தான்” என்றான்.

இக்கணத்தில் ரவி, மது முகத்தில் அவ்வளவு மகிழ்ச்சி ததும்பியிருந்தது. காரணம் டேவிட்டால்!!

டேவிட்டை ஆலோசனைக்காக முதல்முறை மட்டுமே ரவி, மது அழைத்துச் சென்றார்கள். அதன்பின் தனியாகவே சென்று கொள்வேன் என்று அவனே சொன்னதால், இவர்கள் இருவரும் செல்லவில்லை. ஆனால் அவன் வீட்டிற்கு வந்ததும், ‘எப்படிப் போனது?’ என்று கேட்டுக் கொள்வார்கள்.

அதேபோல் நேற்றும் ஆலோசனை நேரம் முடிந்து வந்த டேவிட் முகத்தைப் பார்த்தவுடனே, “அழுதிருக்கியா?” என்று மது கேட்க, ரவியோ நண்பனின் கவலை தோய்ந்த முகத்தைப் பார்த்ததும் பேசக்கூட முடியாமல் இருந்தான்.

சிலநொடிகள் டேவிட் பேசாமல் நின்றான். பின், “ம், கஷ்டமா இருக்கு. அப்பா ஞாபகம் ரொம்ப வருது. தனியா இருக்கணும்” என்று மேலே சென்றுவிட்டான்.

அந்த நொடியிலிருந்து ரவியும் மதுவும் வருந்திக் கொண்டிருந்தார்கள். உள நோய் மருத்துவர் ஹென்ரியும், கீர்த்தியும் அவன் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பு கொடுக்க சொன்னதால், அவன் பின்னேயே போகவில்லை. ஆனாலும் இந்த நிலையில் அவனைத் தனியாக விட்டுவிட மனமும் வரவில்லை!

கடைசியில் நண்பன் நிலையை நினைத்து நினைத்து நேற்றைய அவர்களது இரவு உண்ணாமலும்… உறங்கியும் உறங்காமலும்தான் சென்றிருந்தது!!

இரவில் அப்பா நினைவில் அழுத டேவிட்டிற்கு ஏதோ ஒரு நொடியில் கண்ணீர் தானாக நின்றிருந்தது. ஆனால் உறக்கம் வரவில்லை. அங்கேயே, அப்படியே படுத்திருந்தான். விடியும் பொழுது சற்று கண்ணயர்ந்தான். சிறிது நேரத்திலே விழிப்பு வந்துவிட்டதும், எழுந்து அமர்ந்து கொண்டான்.

சோகத்தை நேற்று பகிர்ந்து கொண்டது, ஒரு சிறு ஆசுவாசத்தை மனதிற்கு தந்திருந்தது. அதை வைத்தே தன்னைத் தேற்றிக் கொள்ள முயற்சி செய்யப் பார்த்தான்.

சற்று நேரம் அப்படியே இருந்தவனுக்கு… மதுவும் ரவியும் தன்னை நினைத்து கவலைப்படுவார்கள், அவர்களைப் பார்க்க வேண்டுமென்று தோன்றியது. உடனே எழுந்து கிளம்பினான். தயாராகி… அலைபேசி எடுத்துப் போக போன நிலையில், கீர்த்தியிடமிருந்து குரல் செய்தி வந்தது.

சில வினாடிகள் யோசித்துவிட்டு, அந்த ஒலிவடிவ செய்தியைக் கேட்டான்.

“குட் மார்னிங் டேவிட்! அடுத்த ஆக்ட்டிவிட்டி பத்தி நேத்து சொல்ல முடியல. அதான் மெசேஜ் அனுப்புறேன்.

அப்பாவும் நீங்களும் சேர்ந்து ஏதாவது பிளேஸ் விசிட் பண்ணிருக்கீங்களா? லைக் டுவர்… அப்படியிருந்தா ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து டைம் ஸ்பென்ட் பண்ண மொமெண்ட்ஸ போட்டோ எடுத்திருப்பீங்கள, அதெல்லாம் ஒரு சார்ட் பேப்பர்ல கொலாஜ் மாதிரி பண்ண ட்ரை பண்றீங்களா…

இன்டர்ஸ்டிங்கா அத பத்தி ஒன் லைன் எழுதலாம்… அன்ட் கிரயான்ஸ்… பீட்ஸ் யூஸ் பண்ணி கலரிங் டெகரேஷன் பண்ண முடிஞ்சா பண்ணுங்க. நெக்ஸ்ட் டைம் வர்றப்ப இந்த சார்ட் எடுத்திட்டு வாங்க” என்று அவள் குரல் முடிந்தது.

கேட்டு முடித்த பின் அப்படியே நின்றான். எதுவும் பண்ணவே மனமில்லை என்பதால், செயல்திறன் பற்றி யோசிக்க முடியாமல் கீழே சென்றான். அவன் முகத்தைப் பார்த்த ரவிக்கும் மதுவிற்கும் கஷ்டமாக இருந்தது. டேவிட்ற்கும் அவர்கள் முகத்தைப் பார்த்து அதே நிலைதான்.

பொதுவாக பேசியபடி… மூன்று பேரும் சேர்ந்து காலை உணவை எடுத்து முடித்ததும், ‘டேவிட், ஃபாக்டரில முக்கியமான வேலை இருக்குடா. போய்ட்டு வந்திடட்டுமா’ என்று ரவி கேட்டதற்கு, சரியென்றிருந்தான். ரவி போனதும், மதுவிடம் சொல்லிவிட்டு டேவிட் மாடிக்கு வந்திருந்தான்.

தனியாக இருந்தவன், திரும்ப யோசிக்க ஆரம்பித்தான். அப்பா மறைவைப் பற்றியல்ல. கீர்த்தி சொன்னதைப் பற்றி… அப்பா இருந்தபோது எங்கெல்லாம் சென்றிருக்கிறோம் என்பது பற்றி. ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேல் யோசித்தவன், கீழே சென்று மதுவிடம் கடைக்குப் போக வேண்டும் என்றிருந்தான்.

உடனே ரவிக்கு அழைத்துச் சொன்னாள். உடனே தொழிற்சாலையிலிருந்து கிளம்பி வீட்டிற்கு வந்து நின்றான். இதோ இருவரும் டேவிட்டை அழைத்துக் கொண்டு கடைத் தெருவிற்கு வந்துவிட்டார்கள்.

டேவிட்டின் இந்தச் சிறு மாற்றம் போதாதா அவர்களுக்கு?! இருவரும் இப்படிச் சிரிப்பதற்கு காரணம் அதுதான்! குடும்பத்திலுள்ள அனைவர்க்கும் இதைக் குறுஞ்செய்தியாக அனுப்பவும் செய்துவிட்டார்கள்! அவர்களும் குறுஞ்செய்தி மூலம் மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள்!!

மது, “ஆக்ட்டிவிட்டி ஸ்டஃப்ஸ் வாங்க ஷாப் போறேன்னு டேவிட் என்கிட்ட வந்து சொன்னப்ப எப்படி இருந்தது தெரியுமா ரவி, அவ்ளோ சந்தோசமா இருந்திச்சி… இப்பவும் இருக்குது” என்றாள் முகமெங்கும் சிரிப்புடன்.

அதீத மகிழ்ச்சியுடன் இருந்த ரவி, “ப்ச் நான்தான் மிஸ் பண்ணிட்டேன்” என்றவன், “ஃபோன் பண்ணி நீ சொன்னதும், எல்லாத்தையும் அப்படியே போட்டுட்டு வந்துட்டேன். ரொம்ப நாள் கழிச்சி இப்படி இருக்கேன்” என்று சிலாகித்து சொன்னான்.

“எப்படி இருக்க?”

“சொல்ல தெரியல… ம்ம் சந்தோசத்தில அழுதிடுவேன் போல”

“ஹே… இனி நோ அழுகை… ஒன்லி சிரிப்புதான்” என்றவள், “கீர்த்திக்குத்தான் தேங்க்ஸ் சொல்லணும்” என்றதும், ரவி முகம் போன போக்கைக் கண்டு, “ஏன் இந்த ரியாக்ஷன்” என்று மது கேட்க, “இப்ப எதுக்கு அவளைப் பத்திப் பேசற” என்று ரவி கூற, மது பதில் பேசும் முன், டேவிட் கடையிலிருந்து வெளியே வந்து நின்றான்.

வாங்கிய பொருட்களுடன் நிற்பவனைப் பார்த்ததும், இருவரும் பேசியதை அப்படியே விட்டுவிட்டு, டேவிட் அருகே போய் நின்று கொண்டு, “எல்லாம் வாங்கிட்டியா?” என்று மதுவும், “அவ்வளவுதானா” என்று ரவியும் ஒரே நேரத்தில் கேட்டனர்.

“இப்ப இவ்ளோதான் தோனுது. வேணும்னா அப்புறமா வாங்கிக்கிறேன்”

டேவிட் வைத்திருந்த பொருட்கள் அடங்கிய பெரிய தாள் பையை ரவி வாங்கிக் கொள்ள, வீட்டிற்கு கிளம்பினார்கள். வரும் வழியெங்கும் ரவியும் மதுவும், ‘இது வேணுமா, அது வேணுமா… வேறேதுவும் வாங்கணுமா’ என்று டேவிட்டிடம் கேட்டுக் கொண்டும், ஏதாவது பேசிக்கொண்டும் வந்தார்கள்.

ரவி, மது… அகமெங்கும் அத்தனை ஆனந்தத்தில் இருந்தது! இப்படித்தான் அதை வெளிப்படுத்தினார்கள்! உண்மையில் இது அவர்கள் ஆனந்தத்தின் வெளிப்பாடு மட்டுமல்ல… இது டேவிட்மீது அவர்கள் கொண்டுள்ள அன்பின் வெளிப்பாடும்கூட!!

***********************************

ரீசோல் யுவர் லைஃப், சான் மார்க்கோ!

ஐந்து நாட்கள் கடந்திருந்தன!

அறையின் நீள் மெது இருக்கையில் கீர்த்தி இருந்தாள். இடைவெளிவிட்டு டேவிட் அமர்ந்திருந்தான். முன்னிருந்த தேநீர் மேசையில்… டேவிட்டும், அவன் அப்பாவும் சேர்ந்து எடுத்துக் கொண்ட புகைப்படங்கள் ஒட்டப்பட்ட பெரிய வரைபடத்தாள் இருந்தது.

அதைப் பார்த்துவிட்டு, டேவிட்டிடம் ஒவ்வொரு புகைப்படம் பற்றியும் சில வார்த்தைகள் பேச சொன்னாள். இறுக்கமாக இருந்தவன் முதலில் மறுத்தான். பின்னர் இதற்காக பதினைந்து நிமிடங்கள் பேசி, அவனை இலகுவாக்கினாள். அதன்பின் பேச ஆரம்பித்தான்.

முதலில் புகைப்படம் பற்றி சரியாக எதுவுமே அவன் சொல்லவில்லை. மிகவும் தயங்கித் தயங்கிச் சொன்னான். போக போக அப்பாவிற்கும் அவனுக்குமான தருணங்கள் பற்றித் தடையின்றி பேசினான்.

இதோ இந்த நிமிடம் ஒரு புகைப்படத்தை அவள் சுட்டிக் காட்ட, “இது சிட்டிக்கு அடுத்து இருக்கிற கராஜ்லருந்து எங்க கார் எடுத்துக்கிட்டு ரோம் போனப்ப எடுத்த பிக்ச்சர். சிக்ஸ் ஹவர்ஸ்தான் ஜர்னி டைம். பட் நிறைய இடத்தில ஹால்ட் பண்ணிதான் ரீச் ஆனோம்… அ யுனிக் ட்ரிப்” என்றான்.

அடுத்து ஒரு புகைப்படத்தில் அவள் விரல் வைக்க, “ம்ம் பேரிஸ். என் ஃப்ரண்ட் ரவி வீடு. எனக்கு அட்டிக் (attic room – மேன்மாடச் சிறு அறை) ரூம் ரொம்ப பிடிக்கும். இந்த ரூம் எனக்காக டிசைன் பண்ணாங்க. ம்ம்… டூ இயர்ஸ் முன்ன சம்மர் வெகேஷனுக்கு போனப்ப… நானும் அப்பாவும் எடுத்தது” என்றான்.

அடுத்து ஒன்றை அவள் காட்ட, “இந்தியா… அம்மாவோட அம்மா வீடு. பாட்டி இருந்தப்ப இயர்லி ஒன்ஸ் நானும் அப்பாவும் அங்க போயிடுவோம். இப்போ அவங்க இல்ல, ஈவன்தோ ஒன்ஸ் இன் டூ இயர்ஸ் போவோம். அப்படி போனப்ப அங்க என் கஷின்ஸோட நாங்க எடுத்துக்கிட்ட ஸ்னாப்” என்றான்.

“ரிலேஷன்ஷிப்ஸ்-லாம் தமிழ்லயே சொல்றீங்க… அப்பா, அம்மா, பாட்டினு”

சிறுகணம் அமைதியாக இருந்தவன், “என் அம்மாக்கு இப்படி சொல்றதுதான் பிடிக்கும்னு அப்பா சொல்லிருக்காங்க” என்றான்.

“ம், நைஸ்” என்று அவள் அடுத்த புகைப்படம் காட்ட, “இது மொரோனா. அங்க இருக்க எங்க வீடு. ஃபேக்ட்ரில ஒர்க் லோட் அதிகம்னா… இங்கதான் அப்பா ஸ்டே பண்ணுவாங்க, சம்டைம்ஸ் நானும் ஜாயின் பண்ணிப்பேன்” என்றான்.

அதற்கடுத்து எதையும் சுட்டிக் காட்டாமல், “ஒன்னு கேட்கலாமா?” என்றாள்.

“இதுல எதுனாலும் கேளுங்க… இட்ஸ் ஆல் இன் மை மெமரி”

“இதுபத்திதான்… பட் ட்ரிப் டீடெயில்ஸ் இல்ல”

“வேறென்ன?” என்றான் மெதுவாக.

கவனமான குரலில், “அப்பாவோட உங்களுக்கு நிறைய ஹேப்பி மொமன்ட்ஸ் இல்லயா?! ம்ம், இந்த சந்தோஷமான மொமன்ட்ஸ நினைச்சாலும் அப்பா உங்ககூட இருக்க மாதிரி இருக்குமே, அதவிட்டு ஏன் கஷ்டமான மொமன்ட்ட மட்டும் நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கீங்க டேவிட்” என்று நேர்மறையாக அவனை யோசிக்க வைக்க முயற்சித்தாள்.

சற்றுநேரம் எதுவும் சொல்லாமல் இருந்தான். உடனே அவள், “டேவிட் என்ன சொல்றேன்னு புரிஞ்சிக்க முடியுதா” என்று கேட்க, “இன்டைரக்டா மூவ் ஆன் பண்ணி போக சொல்றீங்க” என்றான்.

“இல்ல, மூவ் ஆன் இல்ல. மூவ் த்ரூ இட்… ஆர், மூவ் ஃபார்வேர்ட் வித் இட் [move through it or move forward with it]” என்று சொல்லவும், அவன் ஒன்றும் பேசாமல் அவள் முகத்தைப் பார்த்தான்.

நம்பிக்கை தரும் குரலில், “நமக்கு இருக்க கவலையையோ கஷ்டத்தையோ நினைச்சி லைஃப்ல எந்தவொரு கட்டத்திலயும் தேங்கி நின்ற கூடாது டேவிட். அத தூக்கிக்கிட்டே அடுத்த கட்டத்துக்கு நடக்க ஆரம்பிச்சிடணும்.

வாழ்க்கை போற வேகத்தில… சில இடத்தில, சில நேரத்தில அந்த சுமையைத் தூக்கிக்கிட்டு நடக்கிறது சாத்தியப்படாம போகும்… சங்கடமாகூட இருக்கும். அப்பெல்லாம் கொஞ்சமா அத இறக்கி வச்சிட்டு நடப்போம்… அப்படித்தான் நடக்க வேண்டியதா இருக்கும்.

அதுக்காக அந்த கவலையோ, கஷ்டமோ போயிடுச்சினு அர்த்தம் கிடையாது. உள்ளுக்குள்ளே இருக்கும். என்னைக்காவது மொத்தமா ஞாபகத்தில வந்து அழுத்தும். அன்னைக்கு வேணா நடக்காம இருந்துக்கலாம்… ஏன் அழுதுக்க கூட செய்யலாம்.

ஆனா அடுத்த நாள்லருந்து நாம திரும்பவும் வாழ்க்கை போற வேகத்துக்கு நடக்க ஆரம்பிச்சிடணும் டேவிட்” என்றாள் மென்முறுவலோடு.

டேவிட் அவள் பேசுவதையே கவனித்திருந்தான். அவனுக்குப் புரிய கடினமாக இருந்த தமிழ் சொற்களுக்கு அர்த்தம் கேட்டுவிட்டு, சற்றுநேரம் யோசித்தான். பின், “இத அப்ளை பண்றது எனக்கு கஷ்டம்” என்று சொன்னதுமே, “ஓகே, நோ ப்ராபிளம்… நம்ம வேற ஏதாவது ஈஸியா யோசிக்கலாம்” என்றாள்.

மீண்டும் சற்று நேரம் யோசித்துவிட்டு, “ட்ரை பண்ணிப் பார்க்கிறேன்” என்று சொன்னான்.

“குட்! இப்ப நெக்ஸ்ட் ஆக்ட்டிவிட்டி பத்தி பார்க்கலாம்” என்று எழுந்து சென்று, அவள் இருக்கைக்கு முன்னிருந்த மேசை இழுப்பறையை திறந்தபடி, “இந்த ஆக்ட்டிவிட்டி நல்லா பண்ணிருக்கீங்க. டிசைன்… கலர் காம்போ எல்லாமே யுனிக்கா இருக்குது” என்று இந்த முயற்சியை அவன் தொடர வேண்டுமென அவனைப் பாராட்டி ஊக்கம் தரும்படி பேசினாள்.

கீர்த்தி எழுந்து சென்றதிலிருந்து அவள் செயல்களைப் பார்த்திருந்தவன், “ம்ம் தேங்க்ஸ். ஆக்ச்சுவலி இன்னும் நிறைய ஃபோட்டோஸ் இருக்கு. ஸ்டிக் பண்ண ஸ்பேஸ்தான் இல்ல” என்றான்.

“அப்ப இன்னொரு சார்ட் ப்ரீபெர் பண்ணிருக்கலாமே” என்று இழுப்பறையில் இருந்து சில தாள்களை எடுத்தாள்.

அதற்கு ஒன்றும் சொல்லவில்லை. “ஸ்ட்ராடிங்ல மைன்ட் டைவர்ட் பண்ண, அஃபர்டபிளா இருந்தா, இன்டீரியர் கொஞ்சம் சேஞ் பண்ணி பாருங்கனு… ஒரு ஆக்ட்டிவிட்டி கொடுத்தீங்கள, அத ட்ரை பண்ணேன். ரொம்ப சேஞ் பண்ணல. சிலது மாத்திருக்கேன்” என்று சொன்னான்.

எடுத்திருந்த தாள்களை மடக்கூசிகள் வைத்து ஒன்றாக சேர்த்துவிட்டு, “ம்ம் தேட்ஸ் கிரேட்” என்று அதை அவனிடம் வந்து கொடுத்து, “இந்த ஆக்டிவிட்டி அப்பாகாக எழுதற லெட்டர் மாதிரி. இல்ல அப்பாகிட்ட நீங்க பேசற மாதிரி.

இதுல கேள்விகள் இருக்கும்… லைக் என்னென்ன வேலை பண்றப்போ அப்பா ஞாபகம் வருது, அப்பாவோட இல்லாம இருக்கிறதுல என்ன கஷ்டம் இருக்கு, அப்பாகிட்ட எதும் சாரி சொல்லணும்னா எந்த விஷயத்துக்காக சொல்வீங்க, இப்ப அப்பா இருந்தா எப்படி இருந்திருக்கும்… இப்படி.

ஓகே, இதுக்கெல்லாம் பதில் எழுதி… ப்யூட்டிபுல் பௌன்ட் புக் மாதிரி பண்ணி, ம்ம் உங்க ரிலேட்டிவ்ஸ்ல அப்பா இடத்தில இனி இவங்கதானு யாரையாவது நினைப்பீங்கள, அவங்களுக்கு ப்ரசென்ட் பண்ணுங்க” என்றாள்.

“அப்பாவ யாரும் ரீபிளேஸ் பண்ண முடியாதுனு சொன்னேனே” என்றதும், “ம் அப்போ, வீட்ல அப்பா ஃபோட்டோ முன்ன வச்சிக்கோங்க” என்றவள், “இப்போ நைட் ஸ்லீப் எப்படி இருக்கு டேவிட்?” என்றாள்.

“இந்த ஆக்டிவிட்டி பண்றதுல டே டைம் கொஞ்சம் ஓகே. பட் நைட் கஷ்டமா இருக்கு… தூக்கம் வரல. இதுல நெக் பெயின், ஷோல்டர் பெயின் வேற வந்து ரொம்ப டிஸ்டர்ப் பண்ணுது”

“தூக்கம் இல்லைனு சொல்றீங்கள, அதனால பெயின் இருக்கும். உங்ககிட்ட நல்ல சேஞ்சஸ் வந்திருக்கு டேவிட். ஸோ, இன்னும் ஒரு சிட்டிங் பார்க்கலாம், அதுக்கப்புறமும் தூங்க கஷ்டமா இருந்தா, மிஸ்டர் ஹென்ரிகிட்ட கன்சல்ட் பண்ணி ஸ்லீப்பிங் பில்ஸ் வாங்கிக்கலாம். சரியா?”

“ம்ம்” என்று சம்மதித்தான்.

“ஓகே… அகைன் ஃபோட்டோஸ் பத்தி பேசலாம்” என்றாள். அப்பாவின் மறைவு என்ற சங்கட நினைவை மட்டுமே அவன் யோசித்துக் கொண்டிருக்காமல், அப்பாவுடனான சந்தோஷமான நிகழ்வுகளையும் யோசிக்க வைக்க முயற்சி எடுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“எந்த ஃபோட்டோ?” என்று அவளிடம் கேட்டான்.

“நீங்களே செலக்ட் பண்ணிக்கோங்க டேவிட், பட் கொஞ்சமா சொல்ல கூடாது. நிறைய டீடெயில்ஸ் சொல்லணும்” என்றதும், “ம்ம்” என்று பேசினான்.

எல்லா புகைப்படங்கள் பற்றி அவன் பேசி முடிக்கவும், “பிளேஸ் டீடெயில்ஸ் நீங்க சொன்னதுல, அந்த இடத்துக்கே போன மாதிரி இருந்தது” என்றவள், “ம் ஓகே டேவிட், இன்னைக்கு செஷன் ஓவர். அடுத்த செஷன் எப்பன்னு மெசேஜ் பண்றேன்” என்று முடித்துக்கொண்டு எழுந்தாள்.

“ம், பீஸ்?” என்று கேட்டு, மெதுவாக தேநீர் மேசையிலிருந்த வரைபடத்தாளை, அடுத்த செயல்திறனுக்கான தாள்களை எடுத்துக்கொண்டு எழுந்தான்.

“சேம், எயிட்டி யூரோ” என்று அவள் இருக்கைக்குப் போக… அவனும் அங்கே வந்து பணத்தைக் கொடுக்க… அவள் மீதிப் பணத்தைக் கொடுத்த பின்னும் போகாமல், “கீர்த்தி” என்று அவள் பெயரை உச்சரித்து நின்றான்!