Kathambari Novels
அத்தியாயம் – 4
அறிமுகம் செய்து கொண்ட கீர்த்தி… டேவிட் நிற்கும் பக்கம் வந்தாள். மது, ரவி தமிழில் பேசியிருந்தாலும்… டேவிட்டின் வெனிஷிய தோற்றத்தினால், ‘எந்த மொழியில் பேசினால் உங்களுக்கு இலகுவாக இருக்கும்’ என்று ஆங்கிலத்தில் கேட்க, அவன் பதில் சொல்லாமல் நின்றான்.
திரும்பவும் அதே கேள்வியை வேறு விதமாக மொழியைத் தெரிவு செய்ய வாய்ப்பினைக் கொடுத்து ஆங்கிலத்தில் கேட்டாள். அவன் பதிலளிக்க நேரம் எடுத்தான். இருந்தும் அவனைப் பதில் சொல்ல சொல்லி அவசரப்படுத்தாமல், வற்புறுத்தாமல் நின்றாள்.
சில நொடிகளில் அருகில் நிற்பவருக்குகூட கேட்குமோ கேட்காதோ என்றபடி சத்தமே வராத குரலில், “தமிழ் ஓகே” என்றான் டேவிட்.
“ஓகே குட்… நம்ம தமிழ்லயே பேசலாம்” என்றதும், “இங்க உட்கார்ந்து பேசறது உங்களுக்கு ஓகேவா டேவிட்?” என்று சாந்தமான குரலில், உரையாடலைத் தொடங்கினாள்.
பேசாமல் குனிந்து யோசித்தபடியே நின்றான். பின் அதே நிலையில் பதில் சொல்லப் போக, “டேவிட்… பதில் சொல்றதுக்கு முன்னாடி ஒரு தடவை ரூம் பார்த்திட்டு, பதில் சொல்றீங்களா?” என்று கேட்க… சுற்றிப் பார்த்தவன், “இங்க ஓகே” என்றான் மெதுவாக.
“அங்க ஒரு ரூம் இருக்கு… அதயும் பார்த்திட்டு டிசைட் பண்றீங்களா?” என்று இணக்கமான தொனியில் கேட்டுப் பார்த்தாள்.
‘வேண்டாம்’ என்று அவன் மறுத்து தலையசைக்கவும், “ஓகே ஃபைன், வாங்க, வந்து உட்காருங்க” என்று நாற்காலியைக் காட்ட, மெதுவாக நடந்து போய் அமர்ந்துகொண்டான்.
“பைவ் மினிட்ஸ், வந்துடறேன்” என்று சொல்லி, சிறிய அறைக்குள் சென்றாள். அவனை இந்த இடத்திற்கு சிறு அளவிற்கு பழக்கப்படுத்தவே இப்படியொரு அணுகுமுறை.
ஐந்து நிமிடங்களுக்குப் பின் வெளியே வந்தவள்… ஒரு நாற்காலியை எடுத்துப் போட்டு அவனிருக்கும் பக்கம் அமர்ந்து, “டேவிட், நான் இப்ப சில கேள்விகள் உங்ககிட்ட கேட்கலாமா” என்று மிருதுவான குரலில் ஆரம்பித்தாள்.
சரியென்பது போல் தலையாட்டினான்.
“குட்… எதுக்காக இங்க வந்திருக்கீங்கனு சொல்ல முடியுமா டேவிட்?”
கேள்விகளுக்குச் சம்மதம் சொன்னவன், பதில் சொல்லாமல் இருந்தான்.
திரும்ப அதே கேள்வி கேட்காமல், “டேவிட்… உங்களைப் பத்தி எதும் சொல்ல நினைக்கிறீங்களா? லைக், இப்போ எப்படி இருக்கீங்க, என்ன மாதிரியான எண்ணங்கள் இருக்குனு” என்று கேட்டுப் பார்த்தாள்.
அப்படியே அசையாமல் அமைதியாக இருந்தான்.
“ஓகே டேவிட்… அது வேண்டாம். உங்க சைல்ட்ஹூட், எஜுகேஷன், கரியர் பத்தி சொல்றீங்களா?” என்று கனிவான குரலில் கேட்டாள்.
அவனிடம் ஒரு அசைவு இருந்தது. ஆனால் பேச முன்வரவில்லை.
“டேவிட்… தயங்க வேண்டாம். எதுனாலும் நீங்க சொல்லலாம்” என்று அவன் பேசிட சிறு ஊக்கம் தரும் குரலில் சொன்னாள்.
ஓரிரு நொடிகள் அமைதியாக இருந்தான். பின், “கம்ஃபர்டபிளா இல்ல” என்று குறைந்து போன குரலில் சொன்னான்
“சரி, நான் எதும் கேட்கல. உங்களுக்கு எதும் கேட்கணும்னா கேளுங்க”
“கம்ஃபர்டபிளா இல்ல” என்று திரும்பவும் அதையே சொன்னான்.
“நான் பேசறதா… இல்ல உங்களுக்குப் பேசறதுக்கா?”
வெகுநேரம் யோசித்தவன், “நான் பேச” என்று மட்டும் சொன்னான்! அவனால் பேசவோ, அவள் பேச்சைக் கேட்டிடவோ இயலவில்லை… முடியவில்லை! அவன் மனநிலை அப்படித்தான் இருந்தது! அவளுக்கும் இது புரிந்தது!!
அதனால், “ஃபைன், அப்புறமா பேசிக்கலாம். இத மட்டும் சொல்ல முடியுமானு பாருங்க” என்று அனுமதி கேட்பது போன்று ஆரம்பித்தவள், “தூக்கம் எப்படி இருக்கு?” என்று கேட்டுவிட்டு எழுந்து, அவளது இருக்கையில் வந்தமர்ந்தாள்.
சில நொடிகள் எடுத்துவிட்டு, “நைட்ல ஸ்லீப் இல்ல. ஸோ… ஸோ டே டைம்ல டயர்நெஸ் இருக்கு… படுத்தே இருப்பேன்” என்றவன், “ஸ்லீப்பிங் பில்ஸ் எதும் தர முடியுமா?” என்று அவனாக ஒரு கேள்வி கேட்டான்.
“சாரி டேவிட்… நான் பில்ஸ் பிரஸ்கிரைப் பண்ண குவாலிஃபைடு கிடையாது. சைகாட்ரிஸ்ட்கிட்ட இதுபத்தி சொன்னீங்களா?” என்று அனுதாபம், அக்கறை மிகுதியாகவோ குறைவாகவோ இல்லாமல் சரியான விகிதத்தில் இருந்த குரலில் கேட்டாள்.
“எஸ், ஐ டிட். ஆஃப்டர் டூ தெரபி செஷன்ஸ், இப்படியே இருந்தா… பில்ஸ் பிரஸ்கிரைப் பண்றதா சொல்லிருக்காங்க”
“ஃபைன். அதயே ஃபாலோவ் பண்ணிக்கலாம்” என்றவள், ஏதும் பேசுவானா என்று பார்த்தாள். அவன் அமைதியாக இருக்கவும், “உங்க காண்டாக்ட் நம்பர் கொடுக்கிறீங்களா… தெரபி செஷன் ஸ்டார்ட் டேட் அன்ட் டைம் டெக்ஸ்ட் பண்றதுக்காக வேணும்” என்றதும், அலைபேசி எண்ணை கொடுத்தான்.
ஒரு அட்டையை நீட்டி, “இதுல என் மொபைல் நம்பர் இருக்கு. உங்களுக்கு பேசணும்னு தோனினா… ஓபன் அப் பண்ண நினைச்சா… ஹெசிட்டேட் பண்ணாதீங்க. எப்ப வேணாலும் என்கிட்ட ஷேர் பண்ணிக்கலாம்” என்றாள்.
வாங்கிக் கொண்டான். ஆனால் எதுவும் சொல்லவில்லை.
“வேற எதும் சொல்ல நினைக்கிறீங்களா?”
“ஃபீஸ்?”
“நீங்களே கொடுத்திடறீங்களா… நான் உங்க ஃப்ரெண்ட்ஸ் கொடுப்பாங்கனு நினைச்சேன் டேவிட்” என்று அவள் பேச… அவனோ ஏதொன்றும் பேசாமல் அமைதியாகவே இருக்க, “ரெஜிஸ்ட்ரேஷன் ஃபீ [Fee] ஹன்ட்ரட் யூரோ பிளஸ் கன்சல்டேஷன் ஃபீ பிஃப்டி யூரோ” என்றாள்.
கேட்ட தொகையைக் கொடுத்துவிட்டு எழுந்து கொண்டான். “ஓகே டேவிட். நெக்ஸ்ட் செஷன்ல பார்க்கலாம்” என்றதற்கு, லேசாக ஒரு தலையசைப்பை மட்டும் தந்துவிட்டு சென்றுவிட்டான்.
வெளியே வந்தவனிடம், “என்னாச்சு டேவிட்… உடனே வந்திட்டயே?” என்று மது கேட்க, ஒன்றும் பேசாமல் கால்வாய் ஓரம் போட்டிருந்த கம்பித் தடைகளின் பக்கம் போய், அதன் கைப்பிடியை பிடித்து நின்றான்.
உடனே ரவி, “நீ அவன்கூட போய் நில்லு. என்னென்னு கேட்டு வர்றேன்” என்று சொல்ல, “வேண்டாம், நீ இரு… நான் கேட்கிறேன்” என்று சொல்லிவிட்டு, மது சென்று கட்டிடத்தின் கதவைத் திறந்து, “எஸ்கியூஸ்மீ” என்று அனுமதி கேட்டு நிற்க, “வாங்க மது” என்றாள் கீர்த்தி நிமிர்ந்து பார்த்து.
“டேவிட்…” என்று ஆரம்பிக்கவும், “உட்கார்ந்து பேசுங்க” என்றாள் கீர்த்தி.
“பரவாயில்ல. டேவிட்… என்ன பேசினான்? என்ன மைன்ட்ல இருக்கான்? அவன் ரெக்கவர் ஆகிறதுக்கு எவ்ளோ நாளாகும்னு இப்ப சொல்ல முடியுமா??” என்று பதற்றத்துடன் வரிசையாக கேள்விகளை அடுக்கினாள்.
“ரிலாக்ஸ் மது… இது கன்சல்டேஷன் செஷன்தான். உடனே மனசில இருக்கிற வலியை ஷேர் பண்ணிக்க டேவிட்டுக்கு தயக்கம், டென்சன் இருக்கும். ஸோ எதும் பேச அவங்களால முடியாது.
அவங்களுக்கு என்ன டிஃபிகல்டிஸ் இருக்குனு லேபிள் பண்ணி, அதுக்கேத்த மாதிரி பேசணும். அன்ட் அவங்களுக்கு இந்த இடம் பழகணும், என்மேல ஒரு நம்பிக்கை வரணும்… அப்பத்தான் எதையும் ஷேர் பண்ணுவாங்க. இதுக்கு ஒரு டு… த்ரீ சிட்டிங்ஸ் தேவைப்படும்”
“அப்ப இன்னைக்கு அவன் ஒன்னும் பேசலயா?” என்றாள் மது கவலையாக.
அரை வினாடி பேசாமிலிருந்த கீர்த்தி, “மது… கிளைன்ட் எங்ககிட்ட ஷேர் பண்றத யார்கிட்டயும் சொல்றதில்ல. எங்க எத்திக்ஸ் இது” என்றதும், “ஓகே, ஓகே… புரியுது, சாரி… சாரி” என்றாள்.
“எதுக்கு சாரி? டேவிட் மேல உங்களுக்கு இருக்கிற கன்சர்ன் புரியுது” என்று முறுவல் புரிய… மதுவும் முறுவலித்து, “தேங்க்ஸ் கீர்த்தி, கன்சல்டேஷன் ஃபீ எவ்வளவு?” என்றாள்.
“டேவிட் கொடுத்திட்டாங்க” என்றுவிட்டு, “அப்புறம் மது, டேவிட் பேரண்ட்ஸ் பத்தி ப்ரீஃபா சொல்லுங்களேன்” என்றாள்.
“டேவிட் அப்பா வெனிஷியன். அம்மா இந்தியன், தமிழ். அவங்க லவ் மேரேஜ் பண்ணிகிட்டாங்க” என்று சொல்லும் போதே, “மது… இந்த க்ராஸ் நேஷனல் மேரேஜ்னால பேமிலல கான்ஃப்ளிக்ட் வந்திருக்கா” என்று கேட்டாள்.
“மேரேஜ்க்கு வாணி ஆண்ட்டி வீட்ல முதல ஒத்துக்கல. அதுக்கப்புறம் அப்படி எதும் கிடையாது. டேவிட்டோட மாமா, அவங்க பசங்கங்களுக்கு… அவன் மேல அவ்ளோ பாசம். அவங்க மட்டுமில்ல, அவன் அப்பா சைடும் அப்படித்தான்.
ரவி வீட்லயும் டேவிட்டை நல்லா பார்த்துப்பாங்க. இப்பலாம் எங்க வீட்லகூட இவனுக்காக யோசிக்கிறாங்க. இத்தனை பேர் அவனுக்காக இருந்தும், அவன் சரியாக எதுவுமே ஹெல்ப் பண்ணல”
அவள் குரலில் வருத்தம் இருந்ததால், கீர்த்தி அடுத்து எதுவும் கேட்கவில்லை. மதுதான், “நெக்ஸ்ட் செஷன் எப்போ இருக்கும்?” என்று விவரம் கேட்க, “அந்த டீடெயில்ஸ் எல்லாம் டேவிட்க்கு டெக்ஸ்ட் பண்ணிடுவேன்” என்றாள்.
பின் அவளே, “டேவிட்ட, சைக்காட்ரிஸ்ட் கொடுத்த மெடிகேஷனை கரெக்டா ஃபாலோவ் பண்ண வச்சிடுங்க” என்று சொல்ல, “ம்ம் பை கீர்த்தி” என்று மது விடைபெற, “பை” என்று சிறு புன்னகை முகமாக விடைகொடுத்தாள்.
வெளியே வந்த மது… தனியாக ரவி நிற்பதைப் பார்த்து, “என்ன… நீ மட்டும் இருக்க. டேவிட் எங்க” என்று மது கேட்க, “அங்க இருக்கான்” என்று கால்வாய் ஓரமிருந்த சாய்விருக்கையை ரவி காட்ட, “எதும் சொன்னானா?” என்றாள்.
“பேசறதுக்கு கம்ஃபர்டபிளா இல்லனு சொல்றான்” என்று சொல்ல, “ஃபர்ஸ்ட் அப்படித்தான் இருக்குமாம்” என்றவள், “ரவி… நீயும் கீர்த்தியும் பேசிக்கிட்டத டேவிட்கிட்ட சொல்லலைல?” என்று கேட்டுவிட, “அதெப்படி சொல்லுவேன்னு நினைக்க” என்று ரவி கோபப்பட்டான்.
அதே கோபத்துடன் இருந்தவன், “இப்படியே நான் ஃபாக்டரி போய்க்கிறேன். நீங்க ரெண்டு பேரும் வீட்டுக்குப் போயிடுங்க” என்றான்.
“நீ சாப்பிடலயே ரவி” என்று மது கேட்க, “ப்ச் ஒன்னும் வேண்டாம் போ” என்று எரிச்சல்பட்டுக் கிளம்ப, ‘இப்படிக் கேட்டிருக்க கூடாது’ என்று சங்கடப்பட்டு நின்ற மதுவின் முகம் வருத்தத்தைக் காட்டியது.
சிறு தூரம் போன ரவி திரும்பி மதுவைப் பார்த்தான். மனம் கேட்காமல் ஓடி அவள்முன் வந்து, “மாஸ்க் மெட்ரியல் போர்ட்க்கு வந்திருக்கு. அத கலெக்ட் பண்ணனும். ரெடியான மாஸ்க்க ஷாப் டிஸ்பிலேல வைக்க சொல்லணும். அதான் போறேன்” என்றான்.
“நான் கேட்டதுக்காக கோபப்பட்டு போற மாதிரி இருந்தது”
“கோபம்தான்… இப்போ இல்லை” என்றவன், “ஆனா டேவிட் என்கிட்ட ‘எதுக்கு இப்படி இருக்கடா’னு கேட்டுக்கிட்டே இருந்தான். இன்னும் ரெண்டு தடவை கேட்டா சொல்லிருந்திருப்பேன்” என்றான்.
“வேண்டாம், எல்லாம் சரியா போகுது. இனி அவன் ரெக்கவர் ஆயிடுவான்னு எல்லாரும் நினைச்சிக்கிட்டு இருக்காங்க. பாரு… அத்தை அப்பருந்து டேவிட் பத்திக் கேட்டு மெசேஜ் பண்ணிகிட்டே இருக்காங்க” என்று அலைபேசியைக் காட்டியவள், “இப்போ போய் நீ எதும் பேசி கெடுத்திடாத” என்றாள்.
“தெரியும் மது… எதுவும் சொல்லிக்க மாட்டேன். அவன் சரியாகனும், அதான் எனக்கு முக்கியம்” என்றவன், “கிளம்பட்டுமா, லேட்டாகுது” என்றான்.
“அப்போ சாப்பாடு?”
“ரெஸ்டாரன்ட்ல பார்த்துக்கிறேன்”
“சாப்பிட்டியானு… ஃபோன் பண்ணி கேட்பேன்”
“சாப்பிட்டு நானே கால் பண்றேன். நீங்க வீட்டுக்குப் போங்க. ரெண்டு பேரும் சாப்பிட்டிருக்கணும்” என்ற போது அலைபேசிக்கு அழைப்பு வந்தது. எடுத்துப் பார்த்தவன், “அம்மாதான் மது… நீ ரிப்ளே பண்ணலைனதும், எனக்கு ஃபோன் பண்ணிட்டாங்க” என்றான்.
“பேசு… இது கன்சல்டேஷன் செஷன்தானாம். டேவிட்ட டேப்ளட்ஸ் கரெக்டா எடுத்துக்க சொல்லிருக்காங்க” என்று கூறிக் கொண்டிருக்கும் போதே, டேவிட் உறவினரிடமிருந்து மதுவிற்கு அழைப்பு வந்தது.
அந்த அழைப்பைப் பேசி முடித்ததும், அடுத்தும் பல அழைப்புகள் வந்தன. எல்லாம் டேவிட்டைப் பற்றி கேட்டறியத்தான் வந்திருந்தது. கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டதும், ‘எதுவும் வேணும்னா சொல்லுங்க… நாங்க வந்திடறோம்’ என்று ஆதரவாகச் சொன்னார்கள்.
இத்தனை பேர் டேவிட் கைப் பிடித்து அழைத்துச் செல்லும் மனநிலையில் இருந்தாலும்… தூரத்து சாய்விருக்கையில் அமர்ந்திருந்த டேவிட்டோ, ‘அப்பா இல்லையே’ என்ற மனநிறுத்தத்தில், இறுக்கத்தில் தவிதவித்து இருந்தான்! தவிப்பின் தாக்கத்தில் விழியின் விளிம்பில் விழிநீர் துளிர்த்து நின்றது!!
*****************************
தோர்ஸோதுரோ செஸ்டேரி (Dorsoduro Sestiere), திலீப் வீடு
கிராண்ட் கேனல் கரையோரம், அரண்மனை போல கலையமைப்புள்ள ஒரு அருங்காட்சியத்தின் வெகு அருகில்தான் வீடு இருக்கிறது. இந்தப் பகுதியைச் சுற்றியுள்ள வீடுகள் அளவில் சற்று பெரியதாக இருக்கும்.
திலீப் மற்றும் அவன் குடும்பம் வசிக்கும் வீடும் அப்படித்தான்!
இரு தளங்கள் கொண்ட வீட்டில்… வரவேற்பறை, சமையலறை, சாப்பாட்டுப் பகுதி, என்று கீழ்தளம் இருந்தது. அவரவருக்கென சகல வசதிகளுடன் கூடிய தனித்தனி அறைகள் மேல்தளத்தில் இருந்தது.
வீட்டைச் சுற்றிலும் சிறு தோட்டம், சுற்றுச்சுவர் உண்டு. சுவரின் ஒரு ஓரத்தில் மார்பிலில் ஆங்கிலத்தில், ‘ராதிகா & சுரேஷ்’ என்று திலீப் பெற்றோர் பெயர் பதிக்கப்பட்டிருந்தது.
இப்போது அவர்கள் வீட்டில் இல்லை. வெளியே சென்றிருக்கின்றனர்! இன்று சீக்கிரமாக வீட்டிற்கு வந்துவிட்ட திலீப், சமையலில் இறங்கிவிட்டான்! ஆசை ஆசையாகச் சமைத்துக் கொண்டிருந்தான்!!
சற்றுநேரத்தில் திலீப் பெற்றோர் வீடு திரும்பினர். வரவேற்பறை, சாப்பாட்டு அறையைத் தாண்டி வந்த ராதிகா… தன் செல்ல மகன் சமையல் செய்வதைப் பார்த்ததும், “என்னடா பசிக்குதா, சமைக்க ஆரம்பிச்சிட்ட. தள்ளு, அம்மா சமைச்சித் தர்றேன்” என்றார் ஆசையாக.
அவன் பதில் எதுவும் சொல்லவில்லை.
ராதிகாவுடன் வந்த சுரேஷ், “எப்ப திலீப் வந்த” என்றதும், “கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னதான் ப்பா” என்றவன், “நீங்க எங்க போயிருந்தீங்க?” என்றான்.
“இஷா ரிலேட்டிவ் வீட்டு சின்ன ஃபங்ஷன் இருந்தது. ‘ஷாப்ல வேலை இருக்கு, போக முடியாது, நீங்க போய்ட்டு வாங்க’னு பாலு சொன்னான். அதான் அம்மாவும் நானும் போய்ட்டு வர்றோம்”
பாலு… ராதிகா, சுரேஷ் தம்பதியினரின் மூத்த மகன். இஷா, இவன் மனைவி. இவர்கள்… சான்டா க்ரூஸ் பகுதியிலிலுள்ள ஒரு சிறு கடையில் நூறு சதவீதம் இத்தாலிய பதனிட்ட தோல் கொண்டு கைகளால் தயாரிக்கப்படும் பழங்கால பைகள், ஆடைகளை விற்பனைச் செய்கின்றனர்.
நல்ல லாபமும் ஈட்டி வருகின்றனர்!
சுரேஷ், ராதிகா… பணி ஓய்வு பெற்றுவிட்டனர்! திலீப்… அவனுக்கு இஷ்டமான தொழிலான வெல்வெட் வணிகத்தைச் செய்து வருகிறான்! இப்போது மிகச் சிறியளவில் நடத்தி வந்தாலும், அதை விரிவுபடுத்த அவனிடம் கனவுகளும், திட்டங்களும் நிரம்பவே இருக்கின்றன!!
தொழில் முடித்து வந்த மகன் ஓய்வெடுக்காமல் சமைக்கிறானே என்றுதான் ராதிகா, ‘நான் சமைக்கிறேன்’ என்று கேட்டிருந்தார். ஆனால் அவர் சொன்ன பின்னும் சமைத்துக் கொண்டிருந்த திலீப்பீடம், “நீ ரெஸ்ட் எடுடா. உனக்காக அம்மா குக் பண்ணித் தர்றேனே” என்று அன்பாகக் கேட்டுப் பார்த்தார்.
“நான் எனக்காக சமைக்கலை மா… சமைச்சி கீர்த்திக்கு எடுத்திட்டுப் போகப் போறேன்” என்று சொன்னதுதான் தாமதம், ராதிகாவின் முகம் கடுமையாக மாறி, “அவ அம்மா நமக்காக வேலை பார்த்தா… நீ இப்போ அவளுக்கு வேலை பார்க்கிறியாடா?” என்று காட்டமாகப் பேசினார்.
அவர் பேச்சைக் கேட்டதால் திலீப் அதிர்ந்து போகவெல்லாம் இல்லை! கேட்டு, கேட்டு… அவனுக்கு அலுத்துதான் போயிற்று! ஏனென்றால் ராதிகா அவ்வளவு பேசியிருக்கிறார்… பேசுகிறார் கீர்த்தியை!!