Kathambari Novels
அத்தியாயம் – 3 [ Mini Episode ]
உள்ளே வந்த மது, “தெரபிஸ்ட் கீர்த்தி…” என்று கேள்வியாக கேட்க, “நான்தான், வாங்க” என்று கீர்த்தி தன் மேசை முன்னிருந்த இருக்கைகளைக் காண்பிக்க, ரவி, மது இருவரும் வந்தமர்ந்தார்கள்.
அமர்ந்ததும் தன்னையும் ரவியையும் அறிமுகம் செய்து கொண்ட மது, “ஒரு ப்ராப்ளம்… எங்க க்ளோஸ் ஃப்ரண்டுக்கு” என்று டேவிட் பற்றி மேலோட்டமாக சொல்லி, நேற்று மனநோய் மருத்துவரைப் பார்த்ததைச் சொல்லவும், “நீங்க மட்டும் வந்திருக்கீங்க. அவர் எங்க?” என்று கீர்த்தி கேட்டாள்.
“வெளில இருக்கான். அவனைப் பத்தி உங்ககிட்ட சொல்லிட்டு கூப்பிடலாம்னு நினைச்சோம்” என்று கோப்பு ஒன்றை கீர்த்தியிடம் கொடுத்துவிட்டு, “நேத்து சைக்கியாட்ரிஸ்ட் ஹென்ரிய பார்த்தோம். தெரபிக்காக அவர் உங்களை ரெஃபர் பண்ணாரு” என்றாள் மது.
அதிலிருந்த விவரங்களைப் பார்த்த கீர்த்தி, “ஓஹ் கிரீஃப் [Grief]. ஆனா ஏன் இவ்ளோ லேட் பண்ணிருக்கீங்க?” என்று கேட்டாள்.
[Grief என்பது மிகப் பெரிய சோகம்! குறிப்பாக, மிகவும் பிணைப்பு அல்லது பாசம் வைத்து ஒருவரின் மரணத்தால் ஏற்படும்/ இழப்பின் வலி அதிகமாக உணரப்படுவதால் வரும் உணர்ச்சித் துன்பம்!!]
“முதல கொஞ்ச நாள்ல சரியாயிடுவான்னு நினைச்சோம். அப்புறம் அவனை பழைய மாதிரி கொண்டு வர நாங்களே சிலது ட்ரை பண்ணோம். பட் எதும் முடியலனதும்தான்… சைக்கியாட்ரிஸ்ட்கிட்ட போனோம்” – மது.
நண்பனின் நிலை பற்றிச் சொல்லும் விதமாக ரவி, “நிறைய நேரம் அழறான். ரொம்ப வீக் ஆயிட்டான்” என்றதும், “அழறது ஒன்னும் சைன் ஆஃப் வீக்நெஸ் [Sign of Weakness] கிடையாது” என்றாள் கீர்த்தி.
பட்டென்று ரவி, “அப்ப அதுதான் ஸ்ட்ராங்னு சொல்றீங்களா?” என்றான்.
சட்டென மது, “ரவி, நானே பேசிக்கிறேன்” என்றுவிட்டு, “அங்கிள் இறந்ததுக்கு அப்புறமா டேவிட் அவனாவே இல்ல. அவரை நினைச்சி பீல் பண்ணிக்கிட்ட இருக்கான். சரியா பேசறதில்ல. சரியா சாப்பிடறது இல்ல. எதிலயும் பிடிப்பே இல்லாம இருக்கான்” என்றாள்.
“ம் ம், க்ளோஸ் ஃப்ரண்ட்ஸ்னு சொன்னதால கேட்கிறேன். உங்ககிட்ட எப்படிப் பேசறாங்க?” என்று கீர்த்தி பொறுமையாகக் கேட்டாள்.
ரவி பட்டென்று, “என்ன கேள்வி இது, இப்பதான இவ சொன்னா, டேவிட் சரியா பேசறதில்லனு!” என்று சொல்ல, “கேள்விய புரிஞ்சி, பதில் சொல்லுங்க” என்று கீர்த்தி அமைதியாகச் சொன்னாள்.
ஒரு நொடி அமைதியாக இருந்த ரவி… பின், “மத்தவங்ககிட்ட மாதிரி இல்லாம, எங்ககிட்ட ஓரளவு பேசறான், ஆனா முன்ன மாதிரி இல்ல, அவனால எதுவும் முடியலனு சொல்றான். அத தவிர வேற எதும் சொல்ல மாட்டிக்கிறான். இப்படி இருக்காதனு சொன்னாலும், கேட்கவே மாட்டிக்கிறான்… அவனை எப்படிச் சரி பண்ணனே தெரியலை” என்றான் வருத்தமான குரலில்.
“அப்படிச் சொல்ல முடியாது. எதும் சொல்ல முடியாத… யார் சொல்றதையும் கேட்க முடியாத மனநிலையில இருக்கிறாங்க” என்று ரவி வார்த்தைகளைத் திருத்தியவள்… அடுத்து அவன் பேச இடம் தராமல், “பொதுவா அவர் கேரக்டர் எப்படினு சொல்லுங்க?” என்றாள்.
மது, “எனக்கு அவனை மூணு வருஷமா தெரியும், ஜாலி டைப் கிடையாது. அவங்க அப்பாவ தவிர யார்கிட்டயும் அதிகமா பேச மாட்டான். தெரிஞ்சவங்ககிட்ட கூட அளவாதான் பேசுவான். புதுசா ஒருத்தர்கிட்ட பேசறதுக்கு நிறைய டைம் எடுத்துப்பான்” என்றாள்.
“அதுக்கு முன்ன எப்படி?” – கீர்த்தி.
மது ரவியைப் பார்க்க, “சின்ன வயசிலிருந்து அவனை எனக்குத் தெரியும். மது சொல்ற மாதிரிதான் டேவிட். அளந்து அளந்துதான் பேசுவான், ஆனா அவங்க அப்பாகிட்ட மட்டும் அவ்வளவு பேசுவான்” என்றான்.
“இதுக்கு முன்னாடி இந்தமாதிரி இருந்திருக்கா?” – கீர்த்தி.
“அவன் அம்மா இறந்தது பிளைட் ஆக்ஸிடன்ட்ல… அப்போ ரெண்டு வாரம் இப்படித்தான் இருந்தானாம். அங்கிள்தான் அவனைச் சரி பண்ணி கொண்டு வந்தாங்கனு என் அம்மா சொன்னாங்க” – ரவி.
“ஓகே அவரோட மத்த ஆக்ட்டிவிட்டிஸ் எப்படி இருக்கு?”
“எத பத்தி கேட்கிறீங்க?” – மது.
“ஜாப்…”
“பிசினஸ்தான், ஆனா இப்ப இல்ல… ஷாப் ஓபன் பண்றதே இல்ல” – மது.
உடனே ரவி, “அதுகூட ஓகேதான். அவனுக்காக அங்கிள் நிறைய சம்பாதிச்சி வச்சிருக்காங்க. அதயும் தாண்டி அவனுக்கு எதும் ஃபினான்ஷியல் சப்போர்ட் தேவைனா, நான் பார்த்துப்பேன்” என்றான் நண்பன் மீது கொண்டுள்ள அதீத பாசத்தின் வெளிப்பாடாய்!
“உங்களோட இந்த எண்ணம் அவரை சோம்பேறி ஆக்கிடாதா?” – கீர்த்தி.
உடனே ரவி, “ஃபினான்ஷியலா சப்போர்ட் பண்ணுவேன்னுதான் சொன்னேன். இப்படியே அவன் இருக்கணும்னு சொல்லல! சொல்லவும் மாட்டேன்…” என்று குரலைச் சற்று உயர்த்தவும், ‘போதும்’ என்று மது அவன் கைபிடித்து, “எத்தன செஷன் அப்ராக்சிமேட்டா தேவைப்படும்னு சொல்ல முடியுமா?” என்றாள்.
“முதல அவர்கிட்ட பேசனும். அன்ட் கிரீஃப் ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒவ்வொரு மாதிரி இருக்கும். இதுக்குனு ஒரு ப்ரோஸுயூஜர் ஃபாலோவ் பண்ணாலும், அதுக்கு அவங்க எப்படி ரெஸ்பான்ட் பண்றாங்கிறத பொருத்துதான் இதலாம் சொல்ல முடியும்” – கீர்த்தி.
மது பேசாமல் இருக்க, “சீக்கிரம் அவன் பழைய மாதிரி மாறனும்” என்று ரவி அறியாமல் நண்பனுக்காக அவன் வார்த்தைகள் வந்தன.
“குயிக் பிக்ஸ், ஷார்ட் கட் அப்படி எதும் இதுல கிடையாது. ஆனா கொஞ்சம் கொஞ்சமா இன்டென்சிட்டி ஆஃப் கிரிஃப் குறைச்சிடலாம்” என்றாள் கீர்த்தி நம்பிக்கை கொடுக்கும் விதமாக!
“தேங்க்ஸ். நாங்க போய் டேவிட்டை அனுப்புறோம்” என்று மது கிளம்ப, “எஸ் ப்ளீஸ்” என்று சிறு முறுவலுடன் கீர்த்தி சொல்ல, ரவியும் எழுந்து கொண்டான். ஆனால் கிளம்பாமல் நிற்க, “என்ன ரவி?” என்று மது கேட்டாள்.
ரவி, “எனக்கு ஒன்னு கேட்கனும்?” என்று கீர்த்தியைப் பார்க்க, “எஸ்” என்றாள்.
‘என்ன கேட்கப் போகிறான்?’ என்று மது பார்க்க, “அது… அது… நாம ஆர்க்கியூ பண்ணிக்கிட்டது எதுவும்… டேவிட்டுக்கு கொடுக்க போற தெரபியை அஃபக்ட் பண்ணுமா?” என்று நேர்த்தியான வார்த்தைகளால் ஒரு கேள்வி கேட்டான்.
“உங்கமேல இருக்க கோபத்த… உங்க ஃப்ரண்டுக்கு கொடுக்க போற தெரபில காட்டுவேனானு கேட்கிறீங்க, ரைட்?” என்று கீர்த்தி நேரடியாக கேட்டாள்
பட்டென்று, “எஸ், அதேதான்!!” என்ற ரவி, “ஏன்னா எல்லாத்தவிடவும் எனக்கு டேவிட் ரொம்ப முக்கியம்” என்று அழுத்தமாக சொல்ல, ‘ஏன் இப்படி?’ என்று மது ரவியை முறைத்துப் பார்த்தாள்.
இயல்பான குரலில் கீர்த்தி, “பாருங்க… உங்க ஃப்ரண்ட் உங்களுக்கு எவ்ளோ முக்கியமோ… அதேமாதிரி எனக்கு என் கிளைன்ட் முக்கியம். ஏன் அதவிட அதிகமானே சொல்லுவேன். அதனால இந்த டவுட் உங்களுக்கு வேண்டாம். வேற எதும் கேட்கணுமா” என்றாள்.
கீர்த்தி பேச்சில் அப்படியொரு கோபம் ரவிக்கு வந்திருந்தது. ஆனால் அதை வெளிப்படுத்தவில்லை. மதுதான் கீர்த்தியிடம், “இல்ல, நாங்க போய் டேவிட்ட வர சொல்றோம்” என்று ரவியை இழுத்தபடி வெளியே வந்தாள்.
அவர்கள் போகும் பொழுது நின்ற இடத்தில் அப்படியே அசையாமல் டேவிட் நின்று கொண்டிருந்தான். இங்கிருந்தே மது அவனை அழைத்தாள். மெதுவாக நடந்து வந்தவன், ரவியின் முகத்தைப் பார்த்ததும், “என்னாச்சு, ஒருமாதிரி இருக்க?” என்று சோர்வாகக் கேட்டான்.
“அதலாம் ஒன்னுமில்ல” என்று சொல்லிக் கொண்டான் ரவி.
இருந்தும் டேவிட் ரவியையே பார்க்க, “ஒன்னுமில்லனு சொல்றேன்ல, அப்புறம் என்ன பார்க்கிறடா? எதயும் யோசிக்காத, போ” என்று ரவி அழுத்திக் கூற, “நீ போ, தெரபிஸ்ட் வெய்ட் பண்றாங்க” என்றாள் மது அமைதியாக.
அசமந்தமான சிறு தலையசைப்புடன் அவன் நடக்க தொடங்க, “அவங்களும் தமிழ்தான் டேவிட்” என்று மது சொல்லவும்… திரும்பிப் பார்த்து, ‘ம்ம்’ என்று லேசாக தலையாட்டிவிட்டு உள்ளே போனான்.
டேவிட் வந்த போது, புத்தக அலமாரி பக்கம் கீர்த்தி நின்று கொண்டிருந்தாள். அவன் அறைக்குள் வந்ததைப் பார்த்ததும்… ஆலோசனை நேரத்திற்கென்ற மென்னயமான ஒரு குரலில், “ஹலோ டேவிட். ஐ அம் கீர்த்தி, கிளினிக்கில் சைக்காலஜிஸ்ட்” என்று அவளை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டாள்!