Kathambari Novels
அத்தியாயம் – 6
கீர்த்தி கேள்விக்குப் பதில் சொல்லாமல் இருந்தான் டேவிட். அவளும் அடுத்து எதுவும் கேட்கவில்லை. அவனாக பேசட்டும் என்று அவள் காத்திருக்க… அவன் பேசவேயில்லை. அதனால், “என்ன எமோஷன்னாலும் என்கிட்ட எக்ஸ்பிரஸ் பண்ணுங்க. அம் ஹியர் டு சப்போர்ட் யூ” என்றாள்.
சில நொடிகள் கழித்து, “எந்த மாதிரி கேட்கிறீங்க?” என்று கேட்டான்.
“எதுமாதிரியும் இல்ல. இதான் சொல்லணும்னு, இப்படித்தான் சொல்லணும்னு இல்லாம, மனசில என்ன நினைக்கிறீங்கனு சொல்லுங்க” என்று மெல்லிய குரலில் கூறி, அவன் பேச ஆரம்பிக்க காத்திருந்தாள்.
இன்னும் அவன் பேசாமல் இருக்க, “உங்க அப்பா பத்தி… ம்ம், உங்களுக்கும் அப்பாக்கும் இருக்கிற பாண்டிங் பத்தி சொல்றீங்களா?” என்று கேட்டாள்.
“ம்ம், ஹி வாஸ் மை எவரிதிங்” என்று ஒரே வரியில் அப்பாமீதான அத்தனை அன்பையும் விரிவாகச் சொன்னான்.
“ஃபைன், இன்னும் கொஞ்சம் சொல்றீங்களா”
சற்றுநேரம் பேசாமல் இருந்தவன், “அப்பா பத்தி… அப்பாவும் நானும், வென் ஐ வாஸ் சிக்ஸ் இயர்ஸ் ஓல்ட்… அம்மா இறந்திட்டாங்க. அஃப்டர் தேட் வீடுனா அப்பாவும் நானும்னு ஆனது. இட் பீகேம் எ ஸ்மால் வேல்ட் ஃபார் அஸ்” என்று தொடங்கிய வேகத்திலே நிறுத்தினான்.
அப்பா பற்றிப் பேசவுமே… டேவிட்டிற்கு மனம் வலித்து, அழுத்தி, தொண்டை அடைத்ததில் நா தழுதழுக்க பேச்சை நிறுத்திக் கொண்டான்.
அவனைக் கவனித்த கீர்த்தி ஒருசிறு இடைவெளி விட்டுவிட்டு, அவன் பேச்சை தொடர ஏதுவாக, “ம் சொல்லுங்க டேவிட்” என்றாள்.
சிலநொடிகள் அமைதியாக இருந்தபின்… தொண்டையைச் சரிசெய்தவன், “ம் ஒருத்தர ஒருத்தர் ரொம்ப கேர் எடுத்து பார்த்துப்போம்” என்று சொல்லிவிட்டு பேசுவதை நிறுத்தினான்.
டேவிட் எண்ணங்கள் எல்லாம் அவனும், அவன் அப்பாவும் என்ற உலகத்திற்கு போயிருந்தன. அது கீர்த்திக்கும் புரிந்தது. ‘பேசுவதைக் கேட்கிறேன்’ என்பது போல், “ம்ம்” என்று மட்டும் சொன்னாள்.
“அன்ட் நானும் அப்பாவும் நிறைய பேசுவோம்” என்றுவிட்டு அவன் பேசுவதை நிறுத்த போக, “எந்த மாதிரி பேசுவீங்க டேவிட்?” என்றாள்.
“லைக், ம் ம்… அம்மா போட்டோ ஒன்னு ஹால்ல ஹேங்க் பண்ணிருப்போம். அம்மாவோட லார்ஜ் சைஸ் போட்டோ, அதுக்கு கீழ… ஃப்ளோர்ல உட்கார்ந்து நிறைய பேசிருக்கோம். மோஸ்ட்லி அந்த டைம் அம்மாவைப் பத்தி அப்பா பேசுவாங்க. எனக்கு அத கேட்கிறது ரொம்ப பிடிக்கும்.
வி போத் ஹேவ் ஆன் இன்ட்ரெஸ்ட் இன் அஸ்ட்ரானமி. அத பத்தின புக்ஸ் படிப்போம். அன்ட்… டெலஸ்கோப் வச்சி நைட் ஸ்கையை எக்ஸ்ஃப்ளோர் பண்றது… அன்ட் அதுபத்தின டிஸ்கஷன்” என்று சொல்லி வந்தவன், ஏக்கமாக பெருமூச்சு விட்டு, “மறக்கவே முடியாது” என்றான்.
அதன்பின் பேசுவதற்கு டேவிட் குரல் ஒத்துழைக்கவில்லை. உணர்ச்சியின் பிடியிலிருந்தவனுக்குப் பேச்சு தடைபட்டுப் போனது. அவனாக பேசட்டுமென காத்திருந்தவள், அவன் அமைதியாக இருக்கவும், அவன் மனதின் வலிகளை தொடர்ந்து பகிர அவள் முயற்சி எடுக்கப் போகையில், அவனே பேசுவதைத் தொடர்ந்தான்.
“அம்மா பர்த்பிளேஸ் இந்தியா. இயர்லி ஒன்ஸ் அங்க போயிடுவோம். அப்படி ஒருதடவை போய்ட்டு வர்றப்ப… அப்பா தமிழ் புக்ஸ் வாங்கிட்டு வந்து தமிழ் சொல்லித் தந்தது, அந்த நாள் எ…” என்றவன் புருவம் சுருக்கி யோசித்து, “வேற எதயோ சொல்றேன், சாரி” என்றுவிட்டு, “அப்பாகூட என்ன பேசுவீங்கனுதான கேட்டிங்க?” என்றான்.
“உங்களுக்கு என்ன தோணுதோ அத சொல்லுங்க” என்றாள்.
சற்றுநேரம் பேசாமல் இருந்தவன், “சிலர்கிட்ட கேட்டா அவங்களுக்கு அவங்க அப்பா ஒரு ஃப்ரண்டு மாதிரினு சொல்வாங்க. இன்னும் சிலபேர் ஸ்ட்ரிக்ட்னு சொல்லுவாங்க. என்கிட்ட அப்பா பத்தி கேட்டா, என்னால அப்பாவ இதான்னு டிஃபைன் பண்ண முடியாது.
ஐ மென்ட்… ஒரே மாதிரி இருக்க மாட்டாங்க. எந்தெந்த இடத்தில எப்படியொரு பர்சனா இருந்தா எனக்கு நல்லதோ… அந்ததந்த இடத்தில அப்பா அப்படி ஒரு பர்சனா இருப்பாங்க.
ப்ரண்ட், அம்மா, அப்பா, மென்ட்டர், அட்வைஸர்… இப்படி எல்லாமாவும் அப்பா இருந்தாங்க. யாரும் அப்பாவ ரீபிலேஸ் பண்ண முடியாது” என்று உள்ளார்ந்து உணர்ந்து சொன்னவனால், தொடர்ச்சியாகப் பேசவே முடியவில்லை.
அவனது குரல் அழுவது போலிருந்தது. அவளுக்கும் அது தெரிந்தது. அதனால் எதுவும் கேட்காமல், “ம்ம்” என்று மட்டும் சொன்னாள்.
நெடுமூச்சு எடுத்து குரலைச் சரி செய்துகொண்டு, “ஃப்ரி டைம்ல ஸ்ட்ரீட்ல பேசிக்கிட்டே நடப்போம். நிறைய டாபிக்ஸ் பத்தி பேசிருக்கோம். டிஃபரன்ஸ் ஆஃப் ஒப்பீனியன் உ… உண்டு. ஆர்குயூமென்ட் வரும். அ அதுல…” என்று பேசி வந்தவன் அப்பா நினைவில் மனம் அவதியுற்று குரல் தடுமாற, “சா… சாரி சாரி… என்னால முடியல, சாரி” என்று நிறுத்தினான்.
டேவிட்டின் பேச்சைக் கவனமாக கவனித்திருந்த கீர்த்தி, தண்ணீர் டம்பளரை அவன் பக்கமாக நகர்த்தி மட்டும் வைத்தாள்.
ஆனால் அவன் குடிக்கவில்லை. மனதைச் சமன்படுத்திக் கொண்டு, “நானும் அப்பாவும் சைனீஸ் ஃபுட்ஸ் ட்ரை பண்ணுவோம். ரிசல்ட் நல்லா இருக்காது. பட்… ஷிம்னி லைட்… ஹிட் நம்பர்ஸ் ஒரு பக்கம், அன்ட்… நாங்க பேசிக்கிறது அன்ட்” என்று ஏதோ சொல்ல நினைத்து… அது முடியாமல் போக, “ஓகே, அந்த மேக்கிங் ப்ராசஸ் எனக்கு பிடிக்கும்” என்று வேகமாக சொல்லி முடித்து, ‘உஃப்’ என்றான்.
டேவிட் மனம் வருந்துவதை அவன் குரல் வலியாக பிரதிபலிக்க ஆரம்பித்தது. “தண்ணீ வேணும்னா குடிச்சிக்கோங்க” என்றாள் கீர்த்தி.
‘வேண்டாம்’ என்று மறுத்து, “ரிலேட்டிவ்ஸ், ஃப்ரண்ட்ஸ் சொல்வாங்க, டேவிட் ஹேஸ் குட் குவாலிட்டீஸ்னு. என்கிட்ட இருக்க நல்லதெல்லாம் அப்பா எனக்கு தந்தது. அப்படியொரு அப்பா கிடைச்சதுக்கு, ஐ அம் வெரி லக்கி” என்று உணர்ந்து சொன்னான்.
பின், “பட் அப்பா அவங்க ஃப்ரண்ட்ஸ்கிட்ட எல்லாம், ‘டேவிட் மாதிரி பையன் கிடைச்சதுக்கு நான் லக்கி’னு சொல்வாங்களாம்” என்று சொல்லி… கண்களை இறுக்கமாக மூடிக் கொண்டு அமைதியாகிவிட்டான்.
அவனாக பேசட்டுமென நேரம் கொடுத்துப் பார்த்தாள். அவன் பேசவில்லை. இமை திறக்கவுமில்லை. அதனால், “அப்பா எப்ப இறந்தாங்க?” என்றாள்.
“எயிட் மன்த்ஸ் பீஃபோர்…” என்றான் கண்களை மூடியபடியே. பின் மெதுவாக இமைகள் பிரித்து, “அப்பா பிசினஸ் கிளாஸ் மேக்கிங், மொரானால ஃபாக்டரி இருக்கு. க்ளாஸ் மெல்ட் பண்ண furnace [உலை] இருக்கும்.
ஹீட்டர், பாய்லர் மாதிரி பெரிசு. ரொம்பவே ஹை டெம்ப்ரேச்சர்ல ஆப்பரேட் ஆகிட்டு இருக்கும். அ… அது வெடிச்சி… அப்பா அந்த கம்பார்ட்மெண்ட்ல இருந்திருக்காங்க. ஃபயர், தரையில மெல்ட்டான க்ளாஸ், அங்க அ… அப்பா” என்று அதற்குமேல் சொல்ல முடியாமல் நிறுத்திவிட்டான்.
அப்பா உயிர் பிரிந்த நிலையை நினைத்த நினைத்து மனம் படும்பாட்டில் கண் கலங்கினான். கண் ஓரங்களில் கண்ணீர் துருத்தி நின்றது. மெல்லிழை தாள் பெட்டியை அவன் பக்கம் நகர்த்திவிட்டு, மனதிலிருப்பதைப் பேசட்டும் என்று அமைதியாக இருந்தாள்.
அடைத்த தொண்டையைச் செருமினான். மெல்லிழை தாள் ஒன்றை எடுத்து கண்ணீரைத் துடைத்தான். மீண்டும் மீண்டும் கண்கள் கலங்க… துடைத்துக் கொண்டே, “சடனா இப்படியாகும்னு நினைக்கல. எனக்கு ஞாபகம் இருக்கு. அது ஒரு வீக்கெண்டு. ஸோ ஒரு ட்ரிப் பிளான்…” என்று பாதியிலே நிறுத்தி, கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்த அப்படியொரு முயற்சி செய்தான்.
அவளுக்கும் அது புரிந்தது. அவனையே பார்த்திருந்தாள்.
எவ்வளவு முயற்சித்தும் அவனால் அழாமல் இருக்க முடியவில்லை. கண்ணீர் கன்னத்தில் வழிய, “யூ நோ ஒன்திங்… அம்மா பிளைட் ஆக்ஸிடன்ட்லதான் இறந்தாங்க. எனக்கு அப்ப ரொம்ப விவரம் தெரியாது. பட் ஞாபகம் இருக்கு, என்கிட்ட அம்மா டூ டேய்ஸ்ல வந்திடுவேன்னு சொல்லிட்டுப் போனாங்க.
ஆனா அ… அம்மா திரு… திரும்பி எப்படி வந்தாங்க…” என்று முழுதாக சொல்ல முடியாமல் தவித்தான். மீண்டும் மீண்டும் மெல்லிழை தாள்களை எடுத்து கண்களையும், முகத்தையும் துடைத்தான்.
எக்கச்சக்க தவிப்புடன்… மனம் நொறுங்கிய நிலையில், “கடைசியா அம்மா முகத்தைக் கூட பார்க்க முடியல. அப்ப ரொம்ப கஷ்டமா இருந்தது. இப்ப அதேமாதிரியே அப்பாவும்… ஏன் எனக்கு இப்படி… இந்த… விஷயத்தில ரொம்ப அன்லக்கியா பீல் பண்றேன்” என்று மேலும் மேலும் கண்ணீர் சிந்தினான்.
அதற்குமேல் அழுத்தத்தை அடக்கமாட்டாமல் அழுதுவிட்டான். முகத்தை மூடி ஏங்கி ஏங்கி அழுதான். அவனுடைய மனதின் பாரங்கள் நீங்க அழட்டும் என்று கீர்த்தி அமைதியாக இருந்தாள்.
சற்று நேரம் அழுதவன், “சாரி… சாரி…” என்றான் அழுததிற்காக.
“அழறது ஒன்னும் தப்பில்ல டேவிட். சாரி கேட்க வேண்டாம்” என்று தண்ணீர் டம்பளரை எடுத்து அவனிடம் கொடுத்தாள்.
அவன் குடித்து முடித்த பின்னரும்… ஆசுவாசப்படுத்த அவனுக்குச் சற்றுநேரம் கொடுத்துவிட்டு, “அப்பாக்கு இப்படி ஆனதுக்கப்புறம், உங்க மைன்ட் என்ன மாதிரி ஸ்டேட்ல இருக்குனு சொல்றீங்களா?” என்று கேட்டாள்.
சற்று யோசித்தான். பின், “அப்பா இல்லங்கிறத தெரிஞ்ச மொமென்ட், நான் மொத்தமா ப்ரேக் ஆயிட்டேன். முதல என்னால நம்ப முடியல. அப்புறம் அத அக்ஸ்ப்ட் பண்ண முடியல… அப்புறம் அதான் உண்மை… அத நீ அக்ஸ்ப்ட் பண்ணிக்கோனு எனக்கு நானே சொல்லிக்கிட்டேன்.
பட் எனக்கு அந்த ரியாலிட்டியா அக்செப்ட் பண்ணிக்க முடியல. இப்ப அப்பா இல்லாத மாதிரியும் இருக்கு. இருக்கிற மாதிரியும் தோனுது. சம்டைம் அப்பா திரும்ப வந்திடுவாங்கனும் தோனுது… இல்ல திரும்பி வந்திட்டா நல்லா இருக்கும்னு தோனுது” என்று மனதின் இயலாமையைச் சொன்னான்.
டம்பளர் எடுத்து, தண்ணீர் குடித்துவிட்டு, “அப்பா இல்லாம, என் ஒரு பாதியே போயிட்ட மாதிரி ஆயிடுச்சி. அப்பா இல்லாம எனக்கு ஒரு ஃபியூச்சர் எப்படி இருக்க முடியும்னு தோனுது. அப்படியொரு ஃபியூச்சர் எதுக்குனும் தோனுது. என் லைஃப் மீனிங்லெஸ்ஸா இருக்கு.
என் மிச்ச வாழ்க்கையை… நினைச்சிப் பார்க்கவே கஷ்டமா இருக்கு… பயமா இருக்கு. ரொட்டின் லைஃப் லீட் பண்ணவே முடியல. ஐ அம் ஸ்ட்ரகிலிங்க். ஹோப்லெஸ்ஸா இருக்கேன். என்னால இந்த சிச்சுவேஷனை ஹேண்டில் பண்ணவே முடியல” என்று அயர்வுடன், மனசோர்வுடன் சொன்னான்.
அவன் பயத்தை, பிரச்சனைகளைக் குறித்துக் கொண்டாள்.
அயர்வுடன் வேதனையும் சேர, “அப்பாவோட சிரிப்பு, பேச்சு, வாய்ஸ், அப்பா ஹக் பண்றது… அப்பா ஷோல்டர்ல நான் சாயிறது… எல்லாமே மெமரில இருந்திட்டே இருக்கு. இதலாம் வேணும்னு தோனுது. வேணும்… டெஃபனெட்லி ஐ நீட்(need). அதெல்லாம் இல்லாத லைஃப வாழவே பிடிக்கல” என்றான்.
பேசுவான் என்று அவன் முகத்தைப் பார்த்திருந்தாள் கீர்த்தி. அவன் பேசுவது போல் தெரியவில்லை என்றதும், “டேவிட்… இதுலருந்து வெளிய வர முயற்சி பண்ணிருக்கீங்களா?” என்று கேட்டாள்.
சிலவினாடிகள் யோசித்து, “நான் சரியாகணும்னு ரிலேட்டிவ்ஸ், ஃபிரண்ட்ஸ் அவ்ளோ ட்ரை பண்ணாங்க. இன்னமும் பண்றாங்க. பட் எனக்கு எதுவுமே ஹெல்ப் பண்ணல” என்றான்.
“என்ன மாதிரி ட்ரை?”
“எனக்காக… என் மைன்ட் சேஞ் பண்றதுக்காக… என்கூட வந்து இருந்தாங்க. ஒவ்வொன்னும் பார்த்துப் பார்த்துச் செஞ்சாங்க, இப்பவும் என்னய எக்ஸ்ட்ரா கேர் எடுத்துப் பார்த்துப்பாங்க. நான் என்னய பார்த்துக்கணும்னு தேவையே இல்ல, பட்… பட்…” என்று தயங்கினான்.
“எதுனாலும் சொல்லலாம்”
சிலநொடிகள் பேசாமல் இருந்தவன், “ஸீ அவங்க லவ், கேர் ரொம்ப ஜென்யூன் ஆனது… அம் தே ஒன் ஹூ இஸ் ராங் இன் திஸ். நான் யோசிக்கிறதுதான் தப்பு. அவங்களை தப்பு சொல்லக் கூடாது, சொல்லவும் மாட்டேன். பட்…” என்று மீண்டும் தயக்கத்தில் நிறுத்தினான்.
“என்ன சொல்ல நினைக்கிறீங்களோ, அத தயங்காம சொல்லுங்க”
சற்றுநேரம் மௌனமாகவே இருந்தவன், “அவங்க எல்லாரும் எனக்காகத்தான் இவ்ளோ கேர் எடுக்கிறாங்கனு புரியுது. பட் அந்த எக்ஸ்ட்ரா கேர், எ… எனக்கு அம்மா அப்பா இல்லங்கிறத… ஞாபகப்படுத்திக்கிட்டே இருக்கு.
அவங்க லவ், சப்போர்ட்ட… அம்மா அப்பா இல்லாததை மறந்து நார்மலா எப்படி எடுத்துக்கனும்னு தெரியல. அன்ட் அகைன் சொல்றேன், இதுல நான் யோசிக்கிறதுதான் தப்பு” என்றான்.
சிலவினாடிகள் எதுவும் கேட்காமல் இருந்த கீர்த்தி, “ம் புரியுது டேவிட். ஆனா நீங்க என்ன ட்ரை பண்ணீங்கனு நான் கேட்டேன்” என்றாள்.
“எனக்கே நான் சொல்லிப்பேன் யூ ஆர் ஓகே… யூ ஆர் ஓகேனு. பட் எனக்கு தெரியுதில்லயா ஐ அம் நாட் ஓகேனு. ஹார்ஸ் ரியாலிட்டி” என்றவன், “அன்ட், அன்ட் இப்ப…” என்று நிறுத்தினான்.
“சொல்லுங்க”
நிறைய நேரம் யோசித்தவன், “அது… இப்பெல்லாம் அப்பாவ நினைச்சி இந்த பெயினோட இருக்கிறது ஓகேவா இருக்குது. இந்த பெயின்லருந்து வெளிய வந்துட்டேனா அப்பாகிட்டருந்து தூரமா போயிடுவேனோனு பயமா இருக்குது. இதுக்குள்ளயே இருந்தா அப்பாகூட இருக்கிற மாதிரி பீல் பண்றேன்.
இந்த பெயின் என்னையும், அப்பாவையும் கனெக்ட் பண்ற மாதிரி தோணுது. எங்க ரெண்டு பேருக்குள்ள ஒரு சோல் (soul) கனெக்க்ஷன்” என்று பேசிக் கொண்டே வந்தவன், பார்வையை ஒரு இடத்தில் நிலை நிறுத்தினான்.
பேச்சைத் தொடர்வான் என கீர்த்தி பார்த்திருக்க, அவனோ தொடரவில்லை. அதனால், “வேற எதும் சொல்லனுமா?” என்று கேட்டாள்.
‘ம்கூம்’ என்று தலையாட்டி, “ஐ ஹேவ் டு லீவ்… வீட்டுக்குப் போய் தனியா இருக்கணும்னு தோனுது” என்றான் கண்கலங்க.
“கொஞ்சம்… நான் பேசிக்கலாமா?” என்றதும்… அவன் யோசிக்கவும், “ரெண்டு நிமிஷம் மட்டும்” என்று அவள் கேட்க… சரியென தலையசைத்து, “பேஸ் வாஷ் பண்ணிக்கிறேன்” என்று அவன் சொல்ல, “ம், நான் வெளிய இருக்கேன்” என்று போய்விட்டாள்.
முகம் கழுவி, மெல்லிழைத்தாளால் நீரைத் துடைத்துவிட்டு வெளியே வந்து அமர்ந்தவனிடம், “எந்தவொரு இம்பார்டன்ட் டெசிஷனும் இப்ப எடுக்காதீங்க டேவிட்… எடுக்க வேண்டாம்” என்றாள்.
‘சரி’ என்பது போல் தலையை அசமந்தமாக ஆட்டினான்.
வாழ்வு பற்றிய அவன் எண்ணங்கள் தெரிந்ததால், “சூசைடல் தாட்ஸ் வருதா டேவிட்?” என்று கவனமான குரலில் கேட்டாள்
எதையும் கவனிக்க முடியா மனநிலையில் இருந்ததால், பேசாமல் இருந்தான்.
ஒருவித ஆறுதலான குரலில், “மீளவே முடியாதுனு நினைக்கிற ஒவ்வொரு கஷ்டத்திலிருந்தும் மீண்டு வர்றதுதான் வாழ்க்கை டேவிட். எல்லா இழப்புக்கு அப்புறம்கூட ஒரு வாழ்க்கை இருக்கு. நம்ம வாழ்ந்துதான் ஆகணும்” என்று நம்பிக்கை தரவேண்டி பேசினாள்.
தனியாக இருக்க வேண்டுமென்ற எண்ணம் மிகுந்த நிலையில், “சாரி டு சே திஸ், ஐ டோன்ட் கெட் இட்” என்று டேவிட் கழுத்து நரம்புகள் திரள சொல்ல, அவனுக்காக ஆங்கிலமும் தமிழும் கலந்து சொன்னாள்.
சிலவினாடிகள் பேசாமல் இருந்துவிட்டு, “இல்ல, அந்தமாதிரி தாட்ஸ் வரல. பட் இப்ப கிளம்பணும்” என்று குரல் தழுதழுக்க சொல்ல… அதற்குமேல் பேசிக் கொண்டிருக்காமல் அவன் உணர்வுகளுக்கு மதிப்புத் தந்து, “ம்ம் சரி” என்று சொல்ல, ஆலோசனைக் கட்டணம் கொடுத்துவிட்டு எழுந்தான்.
கதவு வரைக்கும் வந்து அவனை வழியனுப்பியவள், மனஅழுத்தம் அதிகமாக இருந்தால் எப்போது வேண்டுமானாலும் அவளை அலைபேசியில் அழைத்துப் பேசிக் கொள்ளலாம் என்று சொல்லியே அனுப்பினாள்.
****************************
சான் போலோ, டேவிட் வீடு!
இரவின் கருமையும், தனிமையும் என்றும் கொடுமைதான், இல்லையா? பகல் ஒளியினில் தென்படாமலிருந்த கவலை நினைவுகளையெல்லாம் வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டி… வெறுமையை அள்ளி வீசி வேதனையைத் தந்திடும்!!
டேவிட் அப்படித்தான் உணர்ந்து கொண்டிருக்கிறான்!
சிறு ஒலிபெருக்கி அமைப்பு, தொலைநோக்கி, தமிழ் புத்தகங்கள், சமையல் மேடை, புகைபோக்கி… என்று வீட்டிற்குள் ஒவ்வொரு பொருளும் ஏதாவது ஒரு வகையில் அவனுக்கும் அவன் அப்பாவிற்கும் இடையேயான தருணங்களை ஞாபகப்படுத்த… மூச்சு முட்டுவது போலிருந்தது.
உடனே பால்கனி வந்து நின்றான்!
நட்சந்திரங்கள் நிறைந்த வானம், மஞ்சள் விளக்கொளி செறிந்த வெனிஸ் நகர் வீதிகள் மேலும் அப்பாவை நினைவுபடுத்த, பறந்து விரிந்த அண்டத்தில் ஆளரவமற்று… தனியாக நிற்பது போல் உணர்ந்ததும், வேகமாக வீட்டிற்குள் வந்து நின்றுகொண்டான்.
அறையைப் பார்த்தான். அப்பாவின் முழு உருவம் அங்கங்கே நிற்பது போல் தோன்றியது. இறந்த பின் அப்பா இருந்த கோரமான நிலை நினைவில் வர, அதைக் காண தைரியமில்லாமல் கண்களை இறுக்கமாக மூடினான்.
மூடிய இமைகளுக்குள்ளும் வலி நினைவு வந்து நிந்திக்க, மீண்டும் பால்கனி சென்றான். அங்கே துணையற்ற உணர்வு வர, மீண்டும் உள்ளே வந்தான்.
என்ன செய்யவென்று தெரியாமல்… தூக்கமும் வராமல் தவித்து, தட்டழிந்து வந்தவன், வரவேற்பறையில் இருக்கும் தன் அப்பாவின் புகைப்படத்தின் கீழே மண்டியிட்டு அமர்ந்து கண்ணீர்விட்டு அழுதான்!
அன்பாய் பார்த்துக் கொள்ள அத்தனை பேர் இருந்தாலும், அப்பா இல்லாதது அவனுக்குள் ஒரு வெற்றிடத்தை உண்டாக்கி… வெறுமையைத் தந்திருக்கிறது. அதன் வெளிப்பாடே இவ்வளவு கண்ணீர்!!