Kathambari Novels
அத்தியாயம் – 17
எஸ்பிரெசோ கேஃபே, சான் போலோ!
ஒருநாள் கழித்து! நேற்றும் கீர்த்தி கஃபே வந்திருந்தாள்! நேற்றும் இருவரும் பேசினார்கள்! ஊற்று போல் பேசவில்லை என்றாலும் அவர்கள் உரையாடலில் ஒரு உரிமை வந்திருந்தது!!
இன்றும் வந்திருக்கிறாள். டேவிட்டுடன் பேச, அவனைப் பார்க்க, அவனுடன் நேரம் செலவிட ப்ரியப்பட்டாள்! அதனால்தான் வந்துவிட்டாள்!!
அவள் வந்தபோது கேஃபே கதவைத் திறந்து இரண்டு பேர் வெளியே செல்ல, உள்ளே நுழைந்தால் ஆறேழு பேர் அமர்ந்திருந்தனர். அவர்களைக் கடந்து அவனருகே வந்து நின்று புன்னகை செய்தாள்.
இயல்பில் அவ்வளவாக பேசாதவன்… அவளுடன் பேசிட இதயம் முயற்சிக்கும் நொடிகளுக்கு ஆசைப்பட்டான். அதனால்தான் அவள் வந்து நின்றதோ, அவள் புன்னகையோ அவனை ஆச்சரியப்படுத்தவில்லை. அவளை எதிர்பார்த்தது போல் பதில் புன்னகை ஒன்றையே தந்தான்.
“சொல்லவேயில்ல” என்றாள்.
“கேஃபே சர்வீஸ் ஸ்டார்ட் பண்ணதா?”
“ம்ம்”
“ஸ்டார்ட் பண்ணத ஸ்டாப் பண்ண வேண்டாம்னு தோனிச்சி” என்றவன், “காஃபி குடிக்கிறீங்களா?” என்றான்.
“அப்புறமா” என்று அங்கேயே உட்கார போகவும், “ஏன் இங்க கீர்த்தி… சேர்ல உட்காரலாமே” என்று சொல்ல, “இங்கதான் நல்லா இருக்கு. ஏன் உங்களுக்கு டிஸ்டர்ப்பா இருக்குமா?” என்று கேட்டாள்.
அவள் முகம் பார்த்து, ‘இல்லை’ என்று சிறு தலையசைப்பு தந்தான்.
ஒரு தலையசைப்பு என்ன செய்யும்? ம்ம், பெரிதாக ஒன்றும் செய்யாதுதான்! ஆனால் அளவான புன்னகையுடன், அமர்த்தலான கண் அசைவுடன், ‘எப்படி நீயெனக்கு தொந்தரவு ஆவாய்’ என்ற பொருளில் வந்த அவன் தலையசைப்பு அவள் இதயத்தை வெகுவாய் ஈர்த்தது!
ஈர்க்கப்பட்டதை அவள் விழியோரங்கள் வெளிப்படையாக காட்டின! அப்படி வெளிப்பட்ட ஈர்ப்பைக் கண்டு அவனிதயம் களிப்படைந்து கொண்டது!!
சற்று நேரத்தில் வாடிக்கையாளர்கள் ஒருவர் பின் ஒருவராக, ‘டெலிசியஸ் காஃபி’ என்று எழுதியிருந்த மணியை அடித்துச் செல்ல, நன்றி தெரிவிக்கும் விதமாக இங்கிருந்தே கையசைத்தான். அனைவரும் சென்றதும், “டைம் இஸ் எயிட், கிளோஸ்ட் சைன் போர்ட் வச்சிட்டு வர்றேன்” என்று போனான்.
அவன் வந்தபோது, கீர்த்தி எஸ்பிரெசோ மெஷினை பார்த்தபடி இருந்தாள். “என்ன பார்க்கிறீங்க” என்று கேட்க, “சும்மா, எப்படி இருக்குனு! நானே எனக்கு காஃபி போட்டுக்கவா” என்றாள்.
“ம்ம், பட் ஃபர்ஸ்ட் எஸ்பிளேன் பண்ணிடறேன். அப்புறமா போடுங்க” என்று மெஷின் முன் வந்து நின்று, “இது ட்ரிப் ட்ரே [drip tray]. காஃபி அக்சஸ்ஸரீஸ் வச்சிக்க… இந்த ஸ்கூப் [scoop] வச்சிதான் காஃபி பீன்ஸ எடுக்கணும். இது பீன் ஹாப்பர், காஃபி பவுடர் கிரைண்ட் பண்ண… நெக்ஸ்ட் அத இந்த போர்ட்டா பில்டர்ல [porta Filter] கலெக்ட் பண்ணிக்கணும்.
நெக்ஸ்ட் டேம்பர் [tamper] யூஸ் பண்ணி காஃபி பவுடர லெவல் பண்ணி, ஒரு டேப்[tap] செஞ்சி எக்ஸஸ் பவுடர தட்டிவிடனும். ஸ்டீம் லீவர் ஆன் பண்ணி, ஹாட் வாட்டர் ஸ்பௌட் [spout] கீழ பில்டர வைச்சிட்டு, காஃபி அவுட்லெட் கீழ கப் வைக்கணும். ஸ்டீம் வாண்ட [wand] வச்சி கோல்ட் மில்க் எடுத்து” என்று விளக்கிக் கொண்டே வந்தவன் அவள் விழி பார்த்து நிறுத்தினான்.
ஆர்வமில்லாமல் நின்றவளிடம், “லெக்ச்சரிங் மாதிரி இருக்கோ” என்றான் சந்தேகமாக.
“மாதிரிலாம் இல்ல… லெக்ச்சரிங்தான்” என்று சொன்னாள் சிரித்த முகமாக. பின், “நீங்களே காஃபி போடுங்க. நான் பார்க்கிறேன். இன்னொரு நாள் ட்ரை பண்றேன்” என்றதும், “ஓகே” என்று ஆரம்பித்தான்.
ஒதுங்கி நின்றவள் அவன் பக்கம் வந்து நின்று, அவன் காஃபி தூள் எடுப்பதை, குளிர் பாலில் ஃபோமிங் டெக்ச்சர் ஏற்படுத்துவதை ஆர்வத்தோடு பார்த்தாள். ஆர்வமிகுதியில், ரோஸட்டா லாட்டே வரைகையில் கோப்பைக்குள் தலையை விடுவது போல் பார்த்தாள்.
அவன் வரைவதை நிறுத்தவும், “டிஸ்டர்ப்பா இருக்கோ” என்றாள்.
அவள் விழி பார்த்து, ‘ஆம்’ என்று தலையசைத்தான்.
அதே கேள்விதான்! ஒரு தலையசைப்பு என்னவெல்லாம் செய்யும்? இமைகள் குதிக்க மறந்து, இவ்வளவு அருகில் நீ இருந்தால், கற்ற செயலில் நான் கவனம் இழக்கிறேன் என்ற பொருளில் வந்த தலையசைப்பு, மென்காற்றில் அசையும் கொடியைப் போல் அவள் மனதை அசைத்தது!
அசைத்ததை அவள் அதரத்தின் சிறு குறுநகை எடுத்துக் காட்டியது! அதைக் கவனித்துவிட்டு அவன் மனம் குறுந்தட்டாக இசைத்துக் கொண்டது!!
*************************************
அடுத்தநாள்! கஃபே வாசலில் டேவிட் நின்றிருந்தான்! இன்றும் அவள் வருவாள் என்று எதிர்பார்த்து இருந்தான். அதை நிறைவேற்றுவது போல், சற்றுநேரத்தில் கீர்த்தி வந்து நின்று, “என்ன இங்க நிக்கிறீங்க?” என்றாள்.
“உங்களை வெல்கம் பண்ண” என்று மென்னகையுடன் சொல்லவும், “ஃபர்ஸ்ட் டைம்மா வர்றேன்” என்றுவிட்டு, “இன்னைக்கு வாக் போலாமா” என்றாள்.
“ஏன் உள்ள வந்தா லெக்ச்சரிங் நடந்திடுமோனு பயமா”
“பயந்தா திரும்ப வந்திருப்பேனா” என்றவள், “போய்ட்டு வந்து துலிப் லாட்டே போட்ட காஃபி, ஓகேவா” என்றதும்… மென்னகை விரிய, “ம் ஒன் மினிட்” என்று கஃபேவை பூட்டிவிட்டு வந்தான்.
சில நொடிகளுக்குப் பின், மஞ்சள் விளக்கொளி… மங்கிய இருள் சரிசமமாக இருந்த வெனிஸ் நகர வீதிகளின் வழியே இருவரும் நடந்தார்கள்!!
குறுகலான கல் பாலம்… இருபக்கமும் கட்டிடங்கள் இருக்கும் நெருக்கமான தெருக்கள்… ஒற்றையடி பாதை போன்றிருக்கும் பழைய தெருக்கள்… சாம்பல் நிற கற்கள் பதிக்கப்பட்ட தெருக்கள், சில கட்டிடங்களின் தரைத் தளத்தின் ஊடே இருக்கும் குடைவு அமைப்பு… என்று நடந்தார்கள்.
“நல்லா இருக்குல…” என்று அவள் பேச்சை ஆரம்பிக்க, “ம்ன்” என்று புரியாமல் அவன் பார்க்க, “பிளாக் கலர் லேம்ப் போஸ்ட், எல்லோ லைட்ஸ், க்ரே ஸ்டோன் ஸ்ட்ரீட்ஸ், கேனல்ஸ், ஆர்டிஸ்டிக் பில்டிங்ஸ்!” என்றாள்.
“ம்ம். ஆர்டிஸ்டிக் பில்டிங்னு சொன்னீங்கள, ஆக்ச்சுவலி நிறைய பில்டிங்ஸ் சிக்ஸ் ஹண்ட்ரேட் இயர்ஸ் ஓல்ட். கேனல்ஸ்க்கு இடையில பில்டிங் கட்டுறது கஷ்டம். ஏன்னா கீழ மண்ணு க்ளே (Clay) மாதிரி இருக்கும். ஸோ அதுல வுட் போர்ட் நிறுத்தி, அதுமேல பிரிக்ஸ் வச்சி கட்டிருப்பாங்க.
அன்ட் தண்ணிக்கு அடியில ஆக்சிஜன் லெவல் கம்மி. அதனால இன்செக்ட்ஸ் மரத்தை டேமேஜ் பண்ற சான்ஸும் கம்மி” என்று நகரைப் பற்றி இன்னும் இன்னும் விரிவாகச் சொல்லி வந்தவன், ஒரு கட்டத்தில் பேசுவதை நிறுத்தி அவளைப் பார்த்தான்.
சலிப்புடன் இருந்த அவள் முகத்தைக் கண்டு, “கொஞ்சம் இன்ஃபார்மேட்டிவா பேசிட்டேனோ கீர்த்தி” என்று கேட்கவும், “கொஞ்சம் இல்ல, ரொம்பவே” என்று கொட்டாவி விட்டபடி சொன்னாள்.
நடப்பதை நிறுத்தி, “யூ நோ, ஐம் நாட் அ சோசியல் பெர்சன். பேசாம இருனு சொன்னா ஒன் டே ஃபுல்லா இருக்க முடியும். ம்ம்… பேசுனு சொன்னா, எனக்கு அது வெரி டிஃபிகல்ட் டாஸ்க். அதுவும் இன்டெரெஸ்ட்டிங் கான்வர்சேஷனை எப்படிக் கொண்டு போறதுனு தெரியலை” என்றவன், ” நான் ரொம்ப போரிங் பெர்சன்னு தோனுதா” என்று கேட்டான்.
அவள் விழிகளை நேராக பார்க்காமல், அங்கே இங்கே பார்த்துக் கொண்டு, அடிக்கடி நெற்றி ஓரங்களைத் தேய்த்தபடி, இடைவெளி விட்டு விட்டு அவன் பேசியது, அள்ளிக் கொள்ளலாம் போன்ற அழகுடன் தெரிந்ததால்… தன்னை மறந்து அவனையே பார்த்திருந்தாள்!
கருவிழி அசையாது நின்றவள் தோளில் தட்டி, “என்ன… ஆன்சர் சொல்லாம இருக்கீங்க” என்று கேட்க, “இன்னொரு நாள் பதில் சொல்றேன். இப்ப கேஃபே போலாமா” என்றாள். அவன் சரியென்றான். இருவரும் கேஃபே திரும்பினர்.
துலிப் லாட்டே வரைந்த காஃபி தயாரித்து அவன் தந்தான். அவள் அதைப் பருகிவிட்டு, “கிளம்பறேன் டேவிட்” என்று வாசல் வரைச் சென்று, அங்கிருந்த மணியை இருமுறை அடித்து, “தேங்க்ஸ்” என்றாள்.
வழியனுப்ப வந்தவன், “என்ன புதுசா தேங்க்ஸ், எதுக்கு” என்று புரியாமல் பார்க்க, ‘தெரியலை’ என்று அவள் உடல்மொழியில் பதில் சொல்ல, “எதுக்குனு சொல்லுங்க” என்று அறியும் ஆர்வத்துடன் கேட்க, “நிஜமா தெரியல” என்று முறுவலித்தவள், “பை, குட் நைட்” என்றாள்.
“ஏன் தேங்க்ஸ் சொன்னீங்கனு யோசிச்சே இன்னைக்கு எனக்குத் தூக்கம் வர போறதில்ல, அப்புறம் எதுக்கு குட் நைட்”
“ஆனா எனக்கு நல்லா தூக்கம் வரும்” என்றதும், ‘எப்படி’ என்பது போல் அவன் பார்வை இருக்க, “அதான் நீங்க பேசியே தூக்கம் வர வச்சிட்டிங்களே” என்று சிரிக்கவும், “டீஸ் பண்றீங்க என்னய” என்றான்.
ஒன்றும் சொல்லாமல் தோளைக் குலுக்கிப் போனவள், திடீரென்று திரும்பி ஓடி வந்து, “தேங்க்ஸ் எதுக்குனு தெரிஞ்சா, கால் பண்ணி சொல்றேன். நீங்க யோசிக்காம தூங்க ட்ரை பண்ணுங்க” என்று கடகடவென அவன் கண்கள் பார்த்துச் சொல்லி, சிரிப்புடன் ஓடிச் சென்றுவிட்டாள்.
அவளது விழிகள் பார்த்த விதத்தில், வார்த்தைகள் வந்து விழுந்த வேகத்தில் கவர்ந்திழுக்கப்பட்டவன், மென்முறுவலுடன் உள்ளே சென்றான்.
மஞ்சள் ஒளி நிரம்பியிருந்த தெருக்களில் சற்றும் குறையாத புன்னகையுடன் போய் கொண்டிருந்தவளை, ‘அவனை இவ்வளவு சொல்கிறாளே, இவள் இன்று தூங்குவாளா?’ என்று கேள்வியுடன் வெனிஸ் நகரம் பார்த்தது!
*************************************
கீர்த்தி வீடு, காஸ்டெல்லோ, வெனிஸ்!
முட்டி தொடும் கருப்பு ஏ-லைன் கவுன்… சிறு காதணி, அதே நிற டீ-ஸ்ட்ராப் காலணி என்று கண்ணாடி முன் கீர்த்தி நின்று, இப்படியும் அப்படியும் திரும்பி அணிந்திருந்த ஆடையைப் மலர்ச்சியுடன் சரி பார்த்துக் கொண்டாள்.
மலர்ச்சி? ம், மலர்ச்சிதான்! டேவிட்டின் அழைப்பினால் வந்த மலர்ச்சி!!
மதியநேரம் அலைபேசியில் அழைத்து, ‘நைட் ஒரு பிளேஸ்க்கு உங்களைக் கூட்டிட்டுப் போக நினைக்கிறேன். ஓகேவா?’ என்று கேட்க, ‘ம்ம் ஓகே, எந்த பிளேஸ்’ என்று இவள் கேட்டதற்கு, ‘அது சர்ப்ரைஸ்’ என்றுவிட்டு, உடை எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று மட்டும் சொல்லி வைத்துவிட்டான்.
‘என்ன சர்ப்ரைஸா இருக்கும்?’ என்று யோசிக்க யோசிக்க கீர்த்தியின் முகம் வானவில்லாக வனப்பைக் காட்டியது. வேலை முடிந்து வந்ததும் தயாராக ஆரம்பித்து, இப்போதுதான் முடித்தாள். அலைபேசியில் நேரம் பார்த்தவள், ‘இப்ப கிளம்பினா கரெக்டா இருக்கும்’ என்று நடந்து சான் மார்கோ வந்தாள்.
பெரிய சமுக்கத்தில் டேவிட் காத்திருந்தான். அவனைப் பார்த்ததும் கையை அசைத்தபடி வர… மலரிதழ்கள் மலர்வது போல் மெல்ல மெல்ல இதழ்நகை விரிய நின்றவன், அவள் அருகில் வந்ததும், “போலாமா” என்றான்.
அவ்வளவு எதிர்பார்ப்புடன், “ம்ம், என்ன சர்ப்ரைஸ்” என்று கேட்க, “பார்த்தே தெரிஞ்சிக்கோங்க” என்றுவிட்டான். இருவரும் நடக்க ஆரம்பித்தார்கள்!
அவனுடன் நடக்க நடக்க… எங்கேயென தெரிய வர, “ஐயோ, இங்கயா!?’ என்று அவ்வளவு எதிர்பார்ப்பும் கீர்த்திக்குப் போய்விட்டது. மெல்ல திரும்பி அவன் முகம் பார்த்தாள். பின் அவன் உடையைப் பார்த்தாள்.
பேன்ட், ஷர்ட், டை என்று இருந்தான். ‘ப்ச் இதுக்குத்தான் இவ்ளோ ஃபார்மல் ட்ரஸ்ஸா? கேஸுவல் டிரஸ் வேண்டாம், ஃபார்மலா இருக்கட்டும்னு என்கிட்ட சொன்னதும் இதுக்கா?’ என்று நொந்து போய் தன் உடையைப் பார்த்தாள்.
சற்று நேர நடைப்பயணத்திற்குப் பின், “இதுதான் கீர்த்தி… அப்பவே கெஸ் பண்ணிருப்பீங்கள?’ என்று கேட்க, “எஸ்” என்றாள் அழுத்தமாக.
Teatro La Fenice!
அவர்கள் வந்திருந்த இடம் இது! இசை நாடக கொட்டகை [Opera House]!
உலக கலைஞர்களை கவர்ந்திழுக்கும் கலைக்கான இடம். கட்டடகலையை பறைசாற்றும் வண்ணம் தங்க நிற அலங்காரங்கள், அலங்கார விளக்குகள் ஜொலி ஜொலித்தன. அதை ஒருமுறை பார்த்துவிட்டு, “இதுக்கு முன்ன இங்க வந்திருக்கீங்களா?” என்று அவளைப் பார்த்துக் கேட்டான்.
“இந்தப் பக்கம்கூட வந்தது இல்ல” என்றாள்.
அவள் பேச்சின் உள்ளர்த்தம் புரியாதவன், “அப்ப இங்க கூட்டிட்டு வந்ததுக்கு எனக்கு நீங்க தேங்க் பண்ணனும்” என்றதற்கு, எதுவும் சொல்லாமல் அவள் இருக்க, “வாங்க உள்ள போலாம்” என்று அழைத்துச் சென்றான்.
பிரமாண்ட சான்ட்லியர்கள், சிவப்பு வெல்வெட் கார்பெட் விரிக்கப்பட்டிருந்த நடைகூடங்கள் மற்றும் படிக்கட்டுகள், வெல்வெட் வெண் திரைச்சீலைகள் என்று கலைநயத்துடன் காட்சியளித்தது.
நடைகூடங்கள், படிக்கட்டுகளின் பக்கவாட்டில் வேலைப்பாடுகளுடன் கூடிய முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி பொருத்தப்பட்டிருந்தது. அதைப் பார்த்தபடி இருவரும் நடந்தனர்.
டேவிட், “பால்கனி பாக்ஸ்க்கு டிக்கெட் புக் பண்ணிருக்கேன்” என்று அங்கே போவதற்காக இருந்த அகலமான படிக்கட்டுகள் வழியே ஏற, பேசாமல் அவன் பின்னேயே நடந்தாள். “இங்க” என்று சொல்லி அவன் அமர, அருகிலிருந்த இருக்கையில் அவள் அமர்ந்து கொண்டாள்.
அரை வட்ட வடிவ அமைப்பு கொண்ட பெரிய அரங்கு இருந்தது. எங்கிருந்து பார்த்தாலும் மேடை தெரியும்படி நடுவில், பக்கவாட்டில், பால்கனி பாக்ஸ் என்று இருக்கை அமைப்புகள் இருந்தன.
செலோ, வயலின் உட்பட பல இசைக்கருவிகள் வைத்துக் கொண்டு இசைக் கலைஞர்கள் மேடையில் நிறைத்திருந்தனர். இன்று இவர்கள் இசை நிகழ்ச்சி. வந்திருந்தவர்கள் அனைவருமே இசைப் பிரியர்கள். சற்று நேரத்தில் நிகழ்ச்சி ஆரம்பித்ததும், டேவிட் உட்பட அனைவரும் இசையில் லயித்துவிட்டனர்.
கீர்த்தியைத் தவிர!
‘என்ன செய்ய?’ என்று தெரியாமல் கூந்தலைச் சரி செய்வதும், டேவிட்டைப் பார்ப்பதும், மற்றவர்கள் பக்கம் திரும்புவதும், கடனே என்று மேடையைப் பார்ப்பதுமாக இருந்தாள்!!
ஒருகட்டத்தில், “போலாமா” என்று அவன் பக்கமாக குனிந்து கேட்க, “இன்னும் முடியல” என்று அவன் சொல்ல, “என்னால முடியல” என்று அவள் கூற, அவன் புரியாமல் பார்க்க, “எனக்கு பிடிக்கல” என்று அவள் கூறிவிட, சில நொடிகள் பேசாமல் இருந்துவிட்டு, “வாங்க” என்று வெளியே அழைத்து வந்துவிட்டான்.
பல நிமிடங்கள் கழித்து! நிலவை விழுங்கி வெள்ளை வெளிச்சமாக இருக்க நினைக்கும் இரவு! அதைத் தன் பொன் மஞ்சள் ஒளியால் ஓரங்கட்ட நினைத்த விளக்கு கம்பங்கள்! இப்படியிருந்த சூழலில் இருவரும் நடந்து வந்தார்கள்!!
ஓசையற்ற தெருவில், “நீங்க சொன்னத அந்த டோன்ல எடுக்கணும்னே நான் நினைக்கல. தெளிவா சொல்லிருக்கலாமே” என்று டேவிட்டின் குரல் ஒலிக்க, “புரிஞ்சிப்பீங்கனு நினைச்சேன்” என்றாள்.
பின், “புரியலனதும் சொல்லிருக்கலாம். ஆனா உங்களுக்காக கேட்கலாம்னு நினைச்சேன். பட் முடியல” என்று வெளிப்படையாகச் சொல்லி, “உங்களுக்கு இதுமாதிரி மியூசிக் பிடிக்குமா?” என்று கேட்டாள்.
“ம்ம், அதுலயும் செலோ பீசஸ் (Cello Pieces) லைக் பண்ணி கேட்பேன்… Hauser மை ஃபேவரைட். கேஃபேல கூட பிலே ஆகுமே, கேட்டுக்கிட்டே இருக்கலாம்”
“இதையா?”
“என்ன இப்படி ஒரு குவஸ்டின், உங்களுக்கு மியூசிக் பிடிக்காதா” என்றபோது கேஃபே வந்திருந்தார்கள். கதவைத் திறந்து அவன் உள்ளே போக, “பிடிக்குமே, நிறைய சாங்ஸ் கேட்பேன்” என்று அவளும் கேஃபேக்குள் வந்தாள்.
“ஃபிலிம் மியூசிக்?”
“ம்ம்”
“எந்த லாங்குவேஜ்”
“தமிழ்”
ஒர்க் ஏரியா சென்றவன், “எந்த ஜான்ர (Genre) சாங்ஸ் கேட்பீங்க” என்றபடி அவளுக்கு காஃபி தயாரிக்க, “பர்டிகுளரா எதும் கிடையாது… எது பிடிக்குதோ, அத திரும்பத் திரும்பக் கேட்பேன்” என்று வந்து அங்கே அமர்ந்தாள்.
தத்ரூபமாக இசைக்குறியீடு லாட்டே வரையப்பட்ட காஃபியை அவளிடம் தரவும், “நல்லாருக்கு டேவிட்” என்று அதையே பார்த்துக் கொண்டிருக்க, “இப்ப என்ன சாங் ரீபிட் மோட்ல கேட்கிறீங்க?” என்றான்.
“ரொம்ப நாளா இத கேட்கிறேன், நீங்களும் கேட்டுப் பாருங்க” என்று அந்த வருடத்தில் வெளிவந்த அவளுக்குப் பிடித்த பாடலை அலைபேசியில் போட, சில நொடிகள் கேட்டவன், “லிரிக்ஸ் அன்டர்ஸ்டென்ட் பண்ண முடியல” என்று சொல்லவும், பாடலை நிறுத்தினாள்.
வெண்ணிற கோப்பைகளைத் சிறு வெள்ளைத் துவாலையால் துடைத்துக் கொண்டிருந்தவன்… திரும்பி அவளைப் பார்த்து, “ஏன் ஸ்டாப் பண்ணிங்க, ட்யூன் நல்லா இருக்கு, கேட்கிறேன்” என்றதும்… திரும்ப பாடலை ஓடவிட்டு, ருசித்து காஃபி பருகியபடி பாடலைக் கேட்டாள்.
அமைதி நிரம்பிய இரவு, வாடிக்கையாளர் இல்லாத கேஃபே, விளக்கிலிருந்து விழுந்திடும் ஒளிக்கற்றை வெளிச்சத்தில் அவனும் அவளும் மட்டுமென்ற தனிமை, கையில் சுவையான காஃபி… இப்படியான சூழலில் பிடித்த பாடலை கேட்பது அவளுக்கு ரம்மியமாக இருந்தது!
பாடல் வரிகளின் பொருளில் அவர்களைப் பொருத்திப் பொருத்திப் பார்த்து குறுநகையோடு காஃபி பருகினாள்! இசையை ரசித்தபடி அவள் நிலையைப் பார்த்தவனின் ‘அகம் தானாய்’ மகிழ… இதழ் குறுநகை புரிந்தது!
கூடவே அவர்களுக்கு இதம் தந்த, ‘நாம் ஏன் இப்படி?’ என்ற கேள்விக்கு, ‘இது நேசத்தின் அறிகுறிகளோ?’ என்ற மற்றொரு கேள்வியே பதிலாய் கிடைத்தது!
இன்னொன்று… இருவரின் குறுநகையையும் குறிப்பெடுத்த அவர்கள் இதயம், ‘இடம் மாறும் வழியில் நாம் இருக்கின்றோம்’ என்று புரிந்து பெருமகிழ்ச்சி கொண்டன! இதனுடன், அவர்கள் பளிச்சென்று நேசத்தை வெளிப்படுத்தும் தருணத்திற்காக வெனிஸ் நகரம் காத்திருக்க ஆரம்பித்தது!!