Kathambari Novels

---

அத்தியாயம் – 16

---

ரீசோல் யுவர் லைஃப், சான் மார்க்கோ!

இன்று ஆலோசனைக்காக டேவிட் வந்திருந்தான். வீட்டில் செய்திருக்கும் சில மாற்றங்களைச் சொல்லியிருந்தான். அவன் பேசியபின், பதினைந்து நிமிடம் ஆலோசனை வழங்கியிருந்த கீர்த்தி, “சொல்லுங்க டேவிட், எப்ப கேஃபே ஓபன் பண்ண போறீங்க?” என்று கேட்டாள்.

“ம்ம் பண்ணனும்”

“எப்போனு கேட்டேன்”

சற்றுநேரம் அமைதியாக இருந்துவிட்டு, “எக்ஸ்சாக்ட்டா சொல்ல முடியல. பட் சீக்கிரம் ஓபன் பண்ணுவேன்” என்றான்.

“குட்” என்றவள். “இன்னும் டு செஷன்ஸ் இருக்கும் அன்ட் இனி வீக்லி செஷன் வேண்டாம். ரெண்டு வாரத்துக்கு ஒருதடவ தெரபி எடுத்துக்கிட்டா போதும். எந்த டேட்லனு அப்புறமா மெசேஜ் பண்றேன்” என்றாள்.

“ம், பீஸ்… லாஸ்ட் டைமும் கொடுக்கல. அன்னைக்கு கொடுக்க வந்தேன். பட் ஐ டோட்டலி ஃபர்காட் [totally forgot]” என்று எழுந்து கொண்டான்.

“பரவாயில்லை… ஒன் சிக்ஸ்ட்டி யூரோ”

“இஸ் கார்டு ஓகே?”

“ஸ்வைப்பிங் மஷின் இருக்கு” என்று மேசை இழுப்பறையிலலிருந்து அதை எடுத்து வைத்து ‘ஆன்’ செய்து, “ம் சார்ஜ் இருக்குது” என்று அவன் பக்கமாக நகர்த்தினாள்.

வங்கி கடன் அட்டையை ‘ஸ்வைப்’ செய்தான். இணைய கோளாறோ அல்லது ‘கார்ட் ரீடரில்’ கோளாறோ, ஏதோ பிழை என்று வந்தது. ஒருமுறை அவளைப் பார்த்துவிட்டு, “அகைன் ட்ரை பண்றேன்” என்று சொல்ல, சரியென்பது போல் முகமொழி தந்தாள்.

திரும்பவும் ‘ஸ்வைப்’ செய்தான்! இம்முறையும் அதேதான்!

உடனே அவள், “கேஃபே ஓபன் பண்ணி எத்தனை நாளாகுது” என்றாள்.

“மோர் தென் எயிட் மன்த்ஸ்” என்று மீண்டும் ‘ஸ்வைப்’ செய்தான். அதே பிழைதான் வந்தது. “சீக்கிரம் கேஃபே ஓபன் பண்ணுங்க” என்றாள்.

“சொன்னேனே ட்ரை பண்றேனு” என்று திரும்ப ‘ஸ்வைப்’ செய்ய போனவன், நிறுத்தி… நிமிர்ந்து பார்த்தான். விரியத் துடிக்கும் புன்னகையை விரல்களால் கட்டுப்படுத்தி இருந்தவளைப் பார்த்து, ‘ஏன் இப்படி?’ என்று யோசித்தான்.

காரணம் புரிந்ததும், “அக்கௌன்ட்ல மனி இருக்குது” என்றான். பின், “இந்த மஷின்லதான் ஏதோ ப்ராப்ளம் கீர்த்தி” என்றான். அதன்பின், “பாருங்க, கார்டு ரீட் ஆககூட இல்ல” என்றான்.

‘ஸ்வைப் மஷினை’ தன் பக்கம் இழுத்துக்கொண்டு, “ஓகே டேவிட், மஷின்லயே ப்ராப்ளமா இருக்கட்டும். நீங்க நெக்ஸ்ட் டைம் வர்றப்போ மொத்தமா பே பண்ணிக்கோங்க” என்றாள்.

“ம்ம்” என்று மட்டும் சொல்லிச் சென்றுவிட்டான்.

அவன் போனதும்… தன் பேச்சு அதிகமோ என்ற கேள்வியுடன் சில நொடிகள் இருந்தாள். பின்னர், ‘ம்கூம் அப்படி இல்ல’ என்று தோன்ற ஸ்வைப் மஷின் பொத்தான்களை இஷ்டத்துக்கு அழுத்தியபடி சிரித்துக் கொண்டாள்!

வெளியே போனவனும், தான் பேசியதைத் தவறாக நினைத்திருப்பாளோ என்ற கேள்வியுடன் பல வினாடிகள் நடந்தான். பின், ‘அதுக்கு சான்ஸ் இல்ல’ என்று தோன்றவும், கையிலிருந்த அட்டையைக் கட்டிட சுவர்களில் தட்டியபடி சிரித்த முகமாக நடந்து சென்றான்!

மறுக்கவே முடியாது இல்லையா… தங்களை நினைத்து தனியாகச் சிரித்துக் கொள்வதில், ஒரு தனித்ததுவமான அழகு மறைந்திருப்பதை!

இரண்டு நாள் கழித்து!

ஆலோசனை நேரம் ஏதும் இப்போது இல்லயென்பதால், கீர்த்தி ஒரு புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். வாசிப்பில் மூழ்கி இருந்தபோது அலைபேசி ஒலி எழுப்பியது. தொடுதிரையைப் பார்த்ததும் சட்டென்று குறுநகை தொற்றிக் கொள்ள… அழைப்பை ஏற்று, “சொல்லுங்க டேவிட்” என்றாள்.

“ஆர் யு ஃப்ரீ டு டாக்”

“அதான் கால் அட்டன் பண்ணேன், சொல்லுங்க என்னென்னு” என்று அந்தக் குறுநகை குறையாமல் சொன்னாள்.

“கேஃபே ஓபன் பண்ணிட்டேன்… அத சொல்லத்தான் கால் பண்ணேன்”

“குட்… அப்போ இனிமே காஃபி வேணும்னா உங்க கஃபே வந்திடலாமா?” என்று விளையாட்டாக கேட்டாள்.

சற்றுநேரம் அமைதியாக இருந்தான். அதன்பின், “சர்வீஸ் இன்னும் ஸ்டார்ட் பண்ணல கீர்த்தி. பட் நீங்க வரலாம்… வாங்க” என்றான்.

“பரவாயில்ல, சும்மாதான் கேட்டேன்” என்று சொல்லவும் செய்தாள்.

“நான் நிஜமா சொல்றேன், நீங்க கேஃபே வாங்க” என்றான்.

அவன் குரலில் இருந்த ஏதோ ஒன்று, அவளிடம் இருந்த குறுநகையை மறைய செய்து… விரிநகையை முகத்தில் தவழ வைத்து, “சரி, நீங்களே சொல்லுங்க எப்ப வரலாம்னு?” என்று கேட்க செய்தது.

“இன்னைக்கே வாங்க” என்றான்.

“இன்னைக்கா… அடுத்தடுத்து செஷன் இருக்கே. ம்” என்று யோசித்தவள், “சரி, உங்க கேஃபே ஓபனிங் ஹவர்ஸ் சொல்லுங்க?” என்றாள்.

“ஜெனரலா லெவன் டு எயிட்… பட் சும்மாதான ஓபன் பண்ணி வச்சிருக்கேன். உங்களுக்கு எப்ப கன்வீனியன்ட்டோ, அப்ப வாங்க”

“ம்ம் நைட் எயிட்… எயிட் தேர்ட்டிக்கு அப்புறம் ஓகேவா?”

“ஓகே… வாங்க. நான் வெய்ட் பண்றேன்”

“கேஃபே நேம் அன்ட் லோகேஷன் சொல்லுங்க” என்று கேட்டு வாங்கிவிட்டு, “ம், பார்க்கலாம் டேவிட்” என்று அழைப்பைத் துண்டித்தாள்.

அடுத்திருந்த ஆலோசனைகளை முடித்துவிட்டு, ஒன்பது மணியளவில் கீர்த்தி சான் போலோ வந்திருந்தாள்! அலைபேசி வழியே டேவிட், “எங்க வந்துகிட்டு இருக்கீங்க?” என்று கேட்க, “ஆன் மை வே” என்றாள் சாம்பல் நிற செங்கல்கள் பதிக்கப்பட்டிருந்த தெருவில் நடந்தபடி.

சற்று நேரம் நடந்துவிட்டு, “ஏதாவது லேண்ட் மார்க் சொல்லுங்க” என்றாள்.

“நீங்க எங்க இருக்கீங்கனு சொல்லுங்க”

“ம்ம்” என்று சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு, “அக்வா ஆல்டா புக் ஷாப் இருக்க ஸ்ட்ரீட்ல நிக்கிறேன் டேவிட்” என்றாள்.

“ஓகே… அப்படியே கொஞ்ச தூரம் நடந்து வாங்க”

“ரைட் ஆர் லெஃப்ட்?”

“லெஃப்ட்”

“எனக்கு லெஃப்டா… இல்ல ஷாப்க்கு லெஃப்டா?” என்று சிரித்தாள்.

“ஓ காஷ் (gosh)! ஷாப்போட லெஃப்ட் சைடு ஒரு வின்டேஜ் ஃபேஷன் பொட்டிக் இருக்கும் பாருங்க… அந்தப் பக்கமா நடந்து வாங்க”

சில வினாடிகள் கழித்து, “வந்துட்டேன்… அப்புறம்” என்றாள்.

“லெஃப்ட்ல ஒரு நேரோவ் ரோடு போகுதுல… அதுல வாங்க” என்றவன், சில நொடிகளாய் அவள் எதும் கேட்காமல் இருக்கவும், “கீர்த்தி” என்றான்.

“இருங்க. அதே ஸ்ட்ரீட்லதான் நடந்து வர்றேன்”

“டெட் என்ட் வரைக்கும் போக வேண்டாம். செகன்ட் ரைட்ல திரும்பிடுங்க”

“ஓகே ஓகே திரும்பறேன்… ம்ம் திரும்பிட்டேன். அடுத்து சொல்லுங்க”

“வாட் டூ ஐ ஸே… நல்லா பாருங்க கீர்த்தி”

சுற்றிலும் பார்த்தாள். பின் நின்ற இடத்தின் அருகேயிருந்த கடையின் மேலே பார்த்து, “எக்ஸ்ப்ரெஸ்ஸோ டைம்” என்ற பெயரை வாசித்துவிட்டு, “ஓ, இதான உங்க கேஃபே! ம்ம்… அப்ப நான் வந்திட்டேனா?” என்று அலைபேசி வழியவே அவனிடம் கேட்டாள்!

சின்ன சின்ன சதுரங்களாய் கண்ணாடி பதிக்கப்பட்ட கேஃபேயின் பெரிய மரக்கதவைத் திறந்த டேவிட், “எஸ்! வந்திட்டிங்க” என்று அவள் முகம் பார்த்து புன்னகையுடன் சொன்னான்!

அவனைப் பார்த்ததும் அலைபேசியைக் காட்டி, “வச்சிடறேன்” என்று கீர்த்தி புன்னகையுடன் சொல்லி, உள்ளே நுழைந்தாள். கதவைத் தாழிட்டு அவனும் அவள் பின்னே வந்தான். கேஃபே முழுதும் கண்களைச் சுழலவிட்டாள்.

குறுகலான, அதேசமயம் மிக நீளமான செவ்வக வடிவ அமைப்புடன் கேஃபே இருந்தது. சிவப்பு செங்கற்கள் பதிக்கப்பட்ட சுவற்றில் அங்கங்கே பித்தளை பதாகையில் காஃபி பருகுவது குறித்து எழுதப்பட்ட வாசகங்கள் இருந்தன.

ஒருபக்கத்தில் செவ்வக வடிவ மர மேசை சுவரோடு பொருத்தப்பட்டு, அதன் உயரத்திற்கு இணையாக இரு முக்காலிகள் போடப்பட்டிருந்தன. இன்னொரு பக்கம் தேனீர் மேசையுடன் அரை வட்ட வடிவ சாய்விருக்கை இருந்தது.

இருவகை இருக்கைகளும் குறைவான எண்ணிக்கையிலே இருந்தன. ஆனால் ஒவ்வொன்றிற்கும் கலை வேலைப்பாடுகளுடன் கூடிய ஒரு தொங்கு விளக்கு இருந்தது. தரையை ஓலெஃபீன் கார்பெட் (olefin carpet) மறைத்திருந்தது.

எந்தவொரு விளக்கும் போடப்படாமல், காஃபி தயாரிக்கும் இடத்தில் ஒளிர்ந்த மஞ்சள் நிற விளக்கொளியும், செலோ இசைக்கருவியின் மெல்லிய இசையும் கேஃபே முழுவதும் பரவியிருந்தது.

அந்த வெளிச்சத்தில் இதையெல்லாம் பார்த்தவள், “சிம்ப்ளி வாவ்! எத்தனை வருஷமா ஷாப் நடத்திறீங்க” என்றாள்.

“ஃபோர்… ஃபோர் அன்ட் ஹாஃப் இயர்ஸ். பேச்லர் டிகிரி முடிச்சதும் பாரிஷ்டா ஸ்கில்ஸ் கோர்ஸ் பண்ணேன். நெக்ஸ்ட் ஒன் இயர் ட்ரைனிங் எடுத்துக்கிட்டு, கஃபே ஸ்டார்ட் பண்ணிட்டேன்”

“நல்லா இருக்கு… பட் எப்போ சர்வீஸ் ஸ்டார்ட் பண்ண போறீங்க”

“இது எனக்குப் பிடிச்ச ஜாப். அத பர்ஃபக்ட்டா செய்யனும்னு யோசிக்கிறேன்”

“இப்போ அப்படிச் செய்ய முடியாதுனு நினைக்கிறீங்களா”

“முடியும்னு தோனுது, அட் தி சேம் டைம் முடியுமானு குவஸ்டினும் வருது”

“அதெல்லாம் முடியும்”

“ம்ம், எதுக்கு நின்னுக்கிட்டே இருக்கீங்க. உட்காருங்க” என்று அவள் அமர ஒரு இருக்கையை நகற்றியபடி கேட்டான்.

அவள் அதைக் கவனிக்காமல் உள்ளே நடந்தாள். எஸ்பிரெசோ மெஷின் இருக்கும் இடம் சென்று நின்றவள், ‘இங்க உட்காரலாமா?’ என்பது போல் திரும்பி அவனைப் பார்த்தாள்.

“உட்காரலாம்… பட் இது ஒர்க் ஏரியா கீர்த்தி. சேர்ஸ் இருக்காது. எடுத்திட்டு வரட்டுமா?” என்று கேட்டிட, “பரவாயில்ல” என்று அவள் கீழே அமர, சரியென அவனும் அவளுக்கு எதிரே அமர்ந்து கொண்டான்.

அமர்ந்தபின் வெளிர் மஞ்சள் ஒளியில் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்ப்பதும், வேறுபக்கம் திரும்பிக் கொள்வதுமாகவே இருந்தனர்! அங்கே ஒரு பேரமைதி நிலவியது! எதற்கென்றே தெரியாமல் தொடர்ந்து வந்த பேச்சினை இருவரும் தொடர முடியாமல் போனது!!

அதன்பின்… சிலபல வினாடிகள் நன்றாக யோசித்து கீர்த்திதான், “கிளாஸ் மேக்கிங் பிஸ்னஸ் இருக்கிறப்ப… கஃபே, பாரிஷ்டானு ஏன்?” என்று கேட்க, “ம் இதுலதான் எனக்கு இன்ட்ரெஸ்ட் இருந்தது” என்றான்.

யோசித்தும் இந்தளவே பேச முடிந்தது! அதனால் மீண்டும் அமைதிதான்!!

இப்படிப் பல நிமிடங்கள் போனபின், ஓரளவு யோசித்திருந்த டேவிட், “டின்னர் இனிதானா” என்றான். “இல்ல, முடிச்சிட்டுதான் வந்தேன்” என்றாள். பேச்சைத் தொடர எண்ணினாள். “நீங்க சாப்பிட்டாச்சா” என்றாள். அதே எண்ணத்தில் இருந்தவன், “ம்ம்” என்றான்.

இப்போதும் பேச்சு அவ்வளவுதான்! என்னமோ எண்ணியது போல் பேச்சைத் தொடர இயலவில்லை! இருவருக்கும் இடையே மீண்டும் அமைதியே!!

அங்கே இங்கேயென டேவிட் பார்த்திருந்தான். காஃபி குறித்து சுவரிலிருந்த வாசகத்தை மும்முரமாக படித்தபடி கீர்த்தி இருந்தாள். ‘Sometimes I go hours without drinking coffee. It’s called Sleeping’ என்பதை வாசித்ததும், சிரித்தாள்.

அந்தநேரம் அவன் அவளைப் பார்த்துவிட, “என்ன?!” என்று கேட்டான். அவள் அந்த வாசகத்தைக் காட்ட, அவனும் வாசித்து சிரித்துக் கொண்டான்.

அடுத்த நொடி இருவரின் சிரிப்பு மறைந்தது! மீண்டும் ஓர் அமைதி! கற்ற மொழிகளிலிருந்து வார்த்தைகள் எடுத்து வாக்கியங்கள் கோர்ப்பது என்பது இருவருக்கும் மிக கடினமான செயலாக இருந்தது!

ஆனாலும் பல வினாடிகள் யோசிப்பு, சில நொடிகள் பேச்சு என்று கணங்கள் நீண்டு கொண்டே போய்தான் அந்தநாள் முடிந்தது!!

**************************

அடுத்தநாள்!

டேவிட் கஃபேவிற்கு கீர்த்தியை அழைத்திருக்க, வருகிறேன் என்று அவளும், சொல்லியிருக்க, வாசல் கதவைத் திறந்து வைத்து காத்திருந்தான்!!

சில நொடிகளில் வேகமாக நடந்து வந்து அவன் முன் நின்றவள், “எக்ஸ்ட்ரா செஷன் இருந்தது. ஸோ லேட். டயர்டா இருக்குது. ஒரு காஃபி குடிச்சா நல்லா இருக்கும்” என்றாள் அயர்வான குரலில்.

“ஓகே… வாங்க குடிக்கலாம்”

“பக்கத்தில கேஃபே இருக்குதா?”

“ப்ச், கேஃபேலதான நிக்கிறீங்க”

“சர்வீஸ் இல்லாத கேஃபேல நிக்கிறேன்” என்று சிரித்தாள்.

“இன்னைக்கு கேஃபே சர்வீஸ்க்கு ரெடியா இருக்கு” என்றான் இலகுவாக.

“என்ன சொல்றீங்க!?”

“உங்களுக்காக காஃபி போட்டுத் தர்றேன்னு சொல்றேன்”

“டேவிட்” என்று ஆனந்தமாக அழைத்த போது, இருவர் வந்து, ‘கேஃபே ஓபன்’ என்று கேட்க, டேவிட் முதலில் அமைதியாக நின்றான். பின், ‘இல்லை’ என்று அவன் சொல்ல வரும்போது “எஸ் சொல்லுங்க டேவிட்” என்றாள் கீர்த்தி.

இலகுத்தன்மை மறைந்து, “வேண்டாம்” என்றான்.

“ப்ளீஸ்… அதான் எல்லாம் ரெடியா இருக்குல”

“அது உங்களுக்காக”

“இதுவும் எனக்காக பண்ணுங்க… ப்ளீஸ், ப்ளீஸ்” என்றாள்.

அவன் யோசித்து நின்ற நேரத்தில், “எஸ்” என்று அவள் அவர்களுக்குப் பதில் சொன்னாள். இன்னும் இலக்குத்தன்மை குறைந்து, “ப்ச் என்ன கீர்த்தி?” என்று டேவிட் உள்ளே சென்றுவிட, அந்த இருவரும் உள்ளே போனார்கள்.

பின்னே வந்த கீர்த்தி, நுழைவாயில் அருகே இருந்த குறியீட்டுப் பலகையை எடுத்து மர கதவில் ‘ஓபன்’ என்று தெரியும் மாட்டிவிட்டு, டேவிட் இருக்கும் இடம் வந்து நின்றாள்.

அவன் ஒன்றும் செய்யாமல் நிற்கவும், “உங்களால முடியும் டேவிட்” என்று சொல்ல, “பேசாம இருங்க” என்றான். அமைதியாக நின்றுகொண்டாள். சில நொடிகளுக்குப் பின் மேலே பார்த்தவன், ஸ்வெட் ஷர்ட்டை முழங்கை வரை ஏற்றிவிட்டுக் கொண்டு, ஏப்ரன் அணிந்து காஃபி தயாரிக்க ஆரம்பித்தான்.

“ஒன்னே ஒன்னு கேட்டுக்கவா?”

‘என்ன?’ என்பது போல் திரும்பி அவளைப் பார்க்கவும், “அவங்ககிட்ட மென்யூ கேட்கலை” என்றாள். அவன் மேலே கை காட்ட, அங்கே பார்த்தாள்.

டிஜிட்டல் பலகை ஒன்றில் வரிசை எண்ணிட்டு காஃபி வகைகள் வந்திருந்தது. ‘ஓ, ஸெல்ஃப் ஆர்டரிங்!’ என்று கணித்து, ‘அது எங்க செய்யணும்?’ என்று பார்த்தாள். நுழையும் இடத்தில் மிக சிறியதாக இரண்டு ‘கியாஸ்க்’ சுவரோடு பொருத்தப்பட்டிருந்தது.

திரும்பி அவனைப் பார்க்க, கடகடவென வேலை செய்ய ஆரம்பித்திருந்தான்.

முதலில் காஃபி பொடியை வடிகட்டும் அமைவில் சேகரித்தான். மேசையில் ஒரு தட்டு தட்டி மிகையாக இருந்த தூள்களைத் தட்டிவிட்டான். தட்டையான அச்சால் சேகரித்த தூள்களை அழுத்திவிட்டு, வெண்ணீர் வரும் குழாயின் கீழே அதை வைத்தான். இன்னொரு பக்கம் குளிர்ந்த பாலை எடுத்து, அதனுள் காற்றைச் செலுத்தி ‘ஃபோம் மில்க்’ [Foam Milk] தயாரித்தான்.

அந்நேரம் இன்னும் நான்கு பேர் உள்ளே வந்தனர். ‘எப்படி?’ என்று யோசித்து அவன் முகத்தை மாற்றினான். கீர்த்தியைப் பார்த்து, “ஓபன் சைன் போர்டு வச்சீங்களா?” என்று கேட்டான்.

“அது… டேவிட்” என்று அவள் தயங்கவும், “ப்ச் நீங்க பேசாதீங்க” என்று மட்டும் சொன்னான். அமைதியாக நின்று கொண்டாள்.

வாடிக்கையாளர்களுக்கு பிளாட் வைட், ஆல்மன்ட் லாட்டே எஸ்பிரசோ, அமரிக்கானோ [Flat White, Almond Latte, Expresso, Americano] இன்னும் இரு வகை காஃபி தயாரித்து கொடுத்தான். அதைப் பருகிவிட்டு சில நிமிடங்களுக்குப் பின் அவர்கள் சென்றார்கள்.

அங்கே… அப்படியே அமர்ந்து கண்களை மூடினான்.

கட்டாயப்படுத்தியிருக்க கூடாதோ என்று கீர்த்திக்கு கவலையாக இருந்தது. மண்டியிட்டு அமர்ந்து, “சாரி டேவிட்” என்றாள். அவன் எதுவும் பேசவுமில்லை. கண்களைத் திறக்கவுமில்லை. உடனே எழுந்து வெளியே சென்றாள்.

அரவம் கேட்டு கண் திறந்தான். இப்போதும் எதுவும் பேசவில்லை. ஆனால் அவள் செயல்களையே பார்த்திருந்தான். கதவைத் திறந்து வெளியே இருந்த குறியீட்டுப் பலகையை வேகமாக எடுத்து உள்ளே வைத்தாள்.

கதவைப் பூட்டிவிட்டு… மீண்டும் வந்தமர்ந்து, “டேவிட் என்னாச்சு, ஏன் இப்படி இருக்கீங்க” என்றாள் பதற்றமாக.

அவன் பேசாமல் அவளையே பார்க்க, “சாரி, நான் ஃபோர்ஸ் பண்ணிருக்க கூடாது. என்ன நினைக்கிறீங்கன்னு சொல்லுங்க. அட்லீஸ்ட் ஏதாவது பேசுங்க, ப்ளீஸ்” என்றாள் இன்னும் பதற்றம் அதிகமாகி.

இன்னும் அவன் அவளையே பார்த்திருக்க, “டேவிட், மெமரிஸ் ஏதாவது ஹர்ட் பண்ணுதா, அதான் இப்படி இருக்கீங்களா, பேசாம இங்கிருந்து போயிடலாம். நீங்க வாங்க” என்று எழ பார்த்தாள்.

அப்போதுதான், “டயர்டா இருக்கு காஃபி குடிக்கணும்னு சொன்னீங்க” என்று பேசினான். அவன் இலக்குத் தன்மைக்கு மாறி கேட்டாலும், “குடிச்சிக்கிறேன், போறப்ப” என்று இலகுவாக இல்லாமல் சொன்னாள்.

அவள் முகம் பார்த்து, “கோபமா பேசிட்டேனோ?” என்றான்.

அந்தக் கேள்விக்குப் பின்தான் அவன் முகம் பார்த்தாள். அவன் இயல்பிற்கு வந்துவிட்டான் என்று தெரிந்தது. ‘உஃப்’ என்று நன்றாக அமர்ந்தவள், “இதான் உங்களுக்கு கோபமா, இவ்ளோதான் உங்களால கோபப்பட முடியுமா? டேவிட் ரொம்ப சாஃப்ட் நேச்சர்… இல்லயா?” என்றாள் மென்னகையுடன்.

அதற்கு ஒன்றும் சொல்லாமல், “காஃபி போடட்டுமா?” என்று கேட்டான்.

“வேண்டாம்… எதையும் நீங்க ஃபோர்ஸ் பண்ணிக்க வேண்டாம். அது சரி கிடையாது” என்று அவள் சொன்னாலும், “இருங்க கீர்த்தி, டு மினிட்ஸ்” என்று எழுந்தவன், காஃபி போட்டு கோப்பையில் ஊற்றி அவளிடம் நீட்டினான்.

அதை வாங்கியவள், “அப்போ… இனி எப்பவும் கஃபே சர்வீஸ் உண்டா” என்று இலகுவாக கேட்டதற்கு, “ஐ திங்க் ஸோ” என்றவன், “காஃபி டேஸ்ட் எப்படினு சொல்லுங்க” என்று அமர்ந்தான்.

“அஃப்கோர்ஸ்” என்று ஒரே ஒரு மிடறு விழுங்கினாள். ஒன்றும் சொல்லாமல் இன்னொரு மிடறு விழுங்கிவிட்டு, “ம்ம்… டேஸ்ட் இங்க வரை தெரியுது” என்று தலையைக் காண்பித்தாள்.

கண்ணோரங்கள் சுருங்க அவளைப் பார்த்தவன், “பிரைன்லயா… ஒருவேளை லிம்பிக் சிஸ்டம் மாதிரி… டேஸ்ட் பட்ஸ் அங்கதான் இருக்கா… எனக்குதான் தெரியலயா?” என்றான் விளையாட்டாக.

ஒரு நொடி அவனைப் பார்த்தாள். பின் சத்தமாக சிரித்தாள். பின்புற சாய்ந்து விடுவது போல் சிரித்தவளிடம், “காஃபி கொட்டிட போகுது, கேர்ஃபுல்” என்றான். அதைக் கேட்காமல் சிரித்தபடி இருந்தாள். இருமுறை சொல்லிப் பார்த்தான். அவள் கேட்பதாய் தெரியவில்லை என்றதும் சொல்வதை நிறுத்திவிட்டான்.

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளுடைய சிரிப்பு குறைந்து நின்றதும், “சிரிச்சி முடிச்சாச்சா?” என்று கேட்க, புன்னைகையுடன், “ம்” என்று தலையாட்டினாள்.

“நிஜமா?”

“ஏன் கேட்கிறீங்க?” என்றதும்… காஃபி கோப்பை வைத்திருந்த அவள் இடக் கரத்தினைப் பார்த்தான். அவளும் பார்த்தாள். காஃபி சிந்திவிடாமல் இருக்க அவளது மணிக்கட்டை, அவன் கரத்தால் பிடித்திருந்தான்.

பார்த்தபின்தான் அதை உணர்ந்தாள். பின் அவனைப் பார்த்தாள். அவனும் பார்த்தான். “விடறதுக்காக கேட்டேன்” என்றான். அவள் ஏதும் சொல்லாமல் இருக்க, “எடுக்கட்டுமா?” என்றான். “ம்” என்றதும், எடுத்துக் கொண்டான்.

சற்று நேரத்திற்கு முன்னிருந்த இலகுத்தன்மை, அவளிடம் இப்போது இல்லை. காஃபி பருகியபடி அவனைப் பார்ப்பதும், வேறுபுறம் பார்ப்பதுமாக அவள் இருந்தாள். அவனுமே அப்படித்தான் இருந்தான்.

‘ஏன் இப்படி’ என்று அவளுக்குத் தோன்ற, “ஏன் ஒன்னும் பேச மாட்டிக்கிறோம், நார்மலா பேசலாமே” என்று கேட்க, சரியென்றான் உடனே!

ஆனால் இயல்பாக பேச கேட்டவளுக்கும், அதை ஒத்துக் கொண்டவனுக்கும் அப்படி இருக்க இயலவில்லை! அதனால், ‘சில நேரங்களில், நாம் ஏன் இப்படி ஆகின்றோம்’ என்ற கேள்வியை வாசிக்கத் தொடங்கினார்கள்! ஏனோ அந்தக் கேள்வி ஒருவித இதத்தை அவர்களுக்கு கொண்டு வந்து தந்தது!

இவர்களைப் பார்த்த வெனிஸ் நகரம், ‘ம்ம்ம்… இயல்பாக இல்லை, இருந்தும் இதமாக இருக்கிறது என்றாலே இதயம் இடறுகிறது அல்லது இடம் மாறப் போகிறது என்றுதானே அர்த்தம்!?’ என்ற கேள்வி கேட்டு, அவர்களிடமிருந்து பதில் வர காத்திருக்கத் தொடங்கியது!!